TERUGBLIK ACTIVITEITEN 2024 JANUARI - JULI
Scrollt u door om alles te zien - U kunt de foto's vergroten door erop te klikken.

2 MEI 2024: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN:  'A UNITED KINGDOM'

Op de zonovergoten middag van 2 mei mochten we 27 deelnemers begroeten die werden getrakteerd op broccolisoep, bereid door Ruud waarin wel 10 kg broccoli was verwerkt en op eigengemaakte groentecake door Orma, aangevuld met een uitgebreid lunchbuffet.
Daarna was het tijd voor de film 'A United Kingdom’. Een Britse dramafilm uit 2016, geregisseerd door Amma Asante, gebaseerd op het boek Colour Bar van Susan Williams. De film vertelt het op waarheid beruste verhaal van het huwelijk tussen de Afrikaanse prins Seretse Khama (gespeeld door David Oyelowo) en de Britse Ruth Williams (gespeeld door Rosamund Pike).
De film begint bij de ontmoeting in een danszaal in London, net na de 2e wereldoorlog. De zwarte Seretse en de blanke Ruth worden op elkaar verliefd. Seretse biecht op dat hij voorbestemd is om de troon bestijgen in Beetsjoeanaland (het voormalige Botswana). Zowel de ouders van Ruth, alsook de oom (voogd) van Seretse zijn tegen het huwelijk om redenen die te maken hebben met een diep gegrond racisme in het Verenigd Koninkrijk en het breken met bepaalde tradities in het Afrikaanse land. Ze trouwen desondanks in 1948 en dat is het begin van een groot aantal beproevingen. Het controversiële huwelijk wordt zowel door de lokale bevolking in Beetsjoeanaland gedwarsboomd alsook door de Britse overheid.
Er volgen een aantal ontwikkelingen waarbij je als kijker steeds meer waardering krijgt voor het pasgetrouwde paar dat zich alleen aan elkaar kan vasthouden. Seretse Khama moet het opnemen tegen zijn oom en familie die hem een verrader van zijn eigen volk noemen. Zijn oom trekt weg met zijn volgelingen om een apart staatje te stichten om de vrede te handhaven. Ruth wordt vijandig benaderd omdat de zwarte bevolking geen blanke koningin duldt. De Zuid-Afrikaanse regering vreest onrust als hun buurland een huwelijk tussen blank en zwart zou toestaan, omdat zij de voorbereidingen treffen welke later tot Apartheid zal leiden. Zij eisen dat de Britse overheid het huwelijk illegaal verklaart, omwille van het Zuid-afrikaanse goud gaar Groot Brittanië hierin mee. Als kijker kreeg je inkijk hoe de geo-politieke verhoudingen ook dit Afrikaanse deel van de wereld een bepalende rol blijken te spelen, waarbij de koers van de geschiedenis onder andere medebepaald wordt door het bezit van delfstoffen. Er worden namelijk diamanten gevonden en deze behoren Beetsjoanaland toe en niet het Britse Rijk. Daarom kunnen ze op een gegeven moment verkiezingen uitroepen en onafhankelijk worden. De film eindigt met het uitroepen van de democratie, want Seretse besluit dat er geen erfopvolging meer zal zijn, maar dat het volk zijn eigen leider kan kiezen, een president. Uit een naschrift blijkt dat Khama wordt verkozen tot de eerste president van het huidige Botswana, dat hun zoon in 2008 de vierde gekozen president van het land wordt en dat Ruth en Khama samen begraven liggen op een heuveltop met uitzicht op het dorp Serowe, waar ze de rest van hun leven hebben gewoond. De film oogst een applaus van de kijkers na de aftiteling. Mooi toch.
In het nagesprek worden details vermeld die door enkele kijkers zijn waargenomen. Ze hebben betrekking op het lokale culturele leven, zoals de Ubuntu filosofie en de centrale rol van de vrouw.
Met deze film werd het SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN van seizoen 2023-2024 afgesloten, maar op donderdag middag 17 oktober 2024 gaan we weer van start met het seizoen 24-25. We hopen dan weer velen te verwelkomen bij een nieuwe serie zorgvuldig uitgekozen films.

26 APRIL 2024: LIMBURG IN BLOEI - VRIJDAGMIDDAGWANDELING

Met 11 enthousiaste wandelaars gingen we op pad vanaf de parkeerplaats bij Hoeve De Laethof in Mesch. Gerard vertelde ons dat ze de route wat ingekort hadden, omdat er hier en daar toch wel een pittig bergje in zat. Hij dacht dat we zo’n 7,5 km. zouden lopen. Ook meldde hij dat we waarschijnlijk geen bloesem meer zouden zien. In beide zaken kreeg hij ongelijk getuige de volgende beschrijving.
In het dorp Mesch zagen we prachtige oude huizen en boerderijen, maar al snel voerde een mooie holle weg ons het heuvellandschap in. Langs de paden stonden voorjaarsbloemen in allerlei kleuren en de bomen waren getooid in fris groen, met hier en daar wat afwisseling van een rode beuk. We zagen de uitkijktoren van Mesch op afstand liggen, maar de uitzichten waren al lopend zo mooi, dat we er niet speciaal naar toe hoefden. De weergoden waren ons gunstig gezind. Bij het begin van de wandeling zagen we een bord met een temperatuur van 13 graden. Toen we terugkwamen was deze al gestegen naar 16. Af en toe scheen de zon en een aantal wandelaars begon een jas of vest uit te trekken. Er was weinig wind en dat maakte het weer heel aangenaam.
Gerard wees ons op de daslook, die aan de kant van de weg bloeide en hij vertelde dat zij die tijdens de voorbereiding van de wandeling hadden geplukt. Orma heeft er kruidenboter van gemaakt voor de lunch bij de film.
We liepen over brede landwegen, maar ook langs smalle paadjes tussen akkers door. Overal konden we weidse uitzichten bewonderen en in het dal zagen we het dorp Eijsden liggen.
We zijn ook even in het buitenland  geweest. Mesch is namelijk het zuidelijkste dorp van Nederlands Limburg en grenst aan de Voerstreek in België.
Op weg naar ons picknickbankje passeerden we de grenspaal. De pauze was heel aangenaam en de koffie en cake smaakte prima. We hadden al een flink aantal kilometers gelopen, maar moesten na de pauze een stuk terug om de route van de blauwe paaltjes weer op te pakken. Gelukkig was de terugweg redelijk vlak en na een uurtje kwamen we bij het eindpunt. Al met al hadden we in plaats van 7,5 maar liefst meer dan 10 km. Niemand had daar spijt van.
Onderweg zagen we gelukkig toch nog hier en daar wat bloesem, vooral bij jong aangeplante appelbomen. Op de foto’s is dat te zien.
Gekscherend zeiden we tegen elkaar dat we in oktober deze wandeling nog maar eens moesten maken, dan zouden we wel een appeltje kunnen eten onderweg!!
Iedereen was moe, maar voldaan. We hadden nog een gezellige nazit in Hoeve Laethof met koffie of een biertje en konden nog even napraten over deze mooie middag.

23 APRIL 2024: VERRASSENDE PARELTJES IN MAASTRICHT - EXCURSIE

De 18 deelnemers werden door pastor Mattie Jeukens, pater franciscaan, opgehaald bij de verzamelplaats. Hij nam ons  mee naar het stiltecentrum op begraafplaats Oostermaas, geopend op Goede Vrijdag 2019.
Huib Joosten las daar een gedicht voor van Rita Verheijden, die al 33 jaar in Wittevrouwenveld woont, met als titel: “Stilteweekend”. Heel toepasselijk  De pastor vertelde over de 'zevenhoekige cirkel’ waarin het stiltecentrum is gebouwd. Hoewel een cirkel van 360 graden eigenlijk niet deelbaar is door zeven, is dit toch heel mooi verwezenlijkt door architect Albert Gijselaers. De mooie gebrandschilderde ramen van Dieter Lievens vertellen een verhaal: de Heilige Familie daar waar de zon op komt, de Piëta, daar waar de zon ondergaat en daar tussen in De Hemelvaart en de Verrijzenis
Al snel bleek dat pastor Mattie Jeukens een begenadigd spreker is die het ene na het andere interessante verhaal aan ons opdiende. Zo hoorden we dat de stilteruimte gebouwd is uit het sloophout van woningen uit het Wittevrouwenveld, een typisch Maastrichtse wijk, waarmee wordt bedoeld dat de mensen die er wonen veelal in moeilijke omstandigheden leven: weinig opleiding, financieel moeilijk met weinig vertrouwen in de toekomst. Een uitdaging die de pastor niet schuwt.

Hij leidde ons rond over het kerkhof met veel anekdotes over de karakteristieke personen die er begraven zijn, zoals Jef Vriezelaar die met zijn artiestennaam Johnny Blenco grote bekendheid genoot in Maastricht en de Limburgse dichter Pierre Kemp.
Mattie Jeukens had vele mensen uit de wijk mogen begeleiden bij de laatste gang naar het kerkhof. Het wel en wee van de bewoners die er al lang woonden, heeft hij van heel dichtbij meegemaakt. Hij zou er uren over kunnen vertellen, zonder in detail te gaan.

Daarna volgde een korte wandeling door de wijk naar de groene loper, zo genoemd naar de vele bomen, vooral lindebomen, die langs de brede, gele gravelstrook zijn geplant. Deze +/- 5 kilometer lange parklaan is aangelegd boven de A2, met plek voor ongeveer 1200 woningen en die beschikt over 30.000 m2 voor commercieel vastgoed. De pastor noemde ook de bedreiging die ontstaat wanneer er langs de groene loper voornamelijk dure koopwoningen worden gebouwd die het karakter uit de volkswijk wegnemen.
Maar vooralsnog geeft de bijzonder fraai aangelegde groene loper charme aan de stad waar de Maastrichtenaren terecht trots op mogen wezen. De weg voerde verder naar de OLV van Lourdeskerk, Mattie’s parochiekerk. Deze kerk uit 1937 is ontworpen door Frits Peutz, die zich liet inspireren door de basiliek Sant’ Appolinare in Ravenna. 

Na aankomst in de kerk, mochten we plaatsnemen in kerkbanken die zo waren geplaatst dat er een soort restaurant ontstond. Hier werd thee en koffie geserveerd, compleet met door Orma gebakken lekkere vlaai. Er was ook voldoende vlaai voor de werkzame vrijwilligers die naast het ‘restaurant’ in de kerk kleren uitstalden die naar de kerk worden gebracht en die door andere kerkgangers gratis mogen worden meegenomen. Het op deze manier ruilen en aanbieden van kleren in de kerk is een prachtig gebruik dat  brede navolging verdient. Toen nam de pastor ons mee op de rondleiding door de Lourdeskerk. Het uit kunradersteen en mergelsteen opgetrokken gebouw valt enerzijds op door zijn soberheid maar heeft anderzijds toch een vriendelijk en aangenaam karakter. De gebrandschilderde ramen van Joep Nicolas zorgen voor een mooie lichtinval. Alsof er tijdens de excursie van vandaag nog niet genoeg te zien en te vertellen zou zijn, was er ook nog een tentoonstelling in de Lourdeskerk waar d.m.v. een uitgebreide fotocollectie de geschiedenis wordt getoond van deze kerk en wijken, met name de bouw van de A2-tunnel met de groene loper die de stadsdelen Wittevrouwenveld en Wyckerpoort weer met elkaar verbindt. Plotseling ligt de Lourdeskerk niet meer aan een drukke autoweg, maar langs een fraaie rustgevende parklaan voor alleen voetgangers en fietsers.

De pastor vertelde met een niet aflatend enthousiasme verder over “zijn” kerk. Aan het einde sprak Huib Joosten een welverdiend dankwoord uit naar de pastor Mattie Jeukens. Maar het was nog niet ten einde. De deelnemers konden nog kiezen voor dezelfde weg terug naar de vertrekplaats, waar de auto’s stonden geparkeerd, of met Mattie de groene loper volgen, die langs de Geusselt liep, en via een bocht terug naar de plek van vertrek. Er werd nog veel nagepraat en de deelnemers konden terugkijken op een welbestede middag met nieuwigheden waarvan de meesten niet wisten dat onze provinciale hoofdstad deze te bieden heeft

18 APRIL 2024: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN: SUPERNOVA

De zaal van Sint Jansheem in Eygelshoven was weer goed gevuld voor deze op een na laatste filmlunch van dit jaar. Ruim 30 mensen genoten van een lekkere lunch: tomatensoep, hartig hapje en stokbrood met kruidenboter gemaakt met daslook geplukt in de natuur. Verder was er brood met allerlei soorten beleg en fruit. Genoeg om de hele middag op te teren. 

Leo introduceerde vervolgens de film Supernova. Deze heeft alles in zich wat een film brilliant maakt: een sterk verhaal, topacteurs, prachtige landschapsbeelden, goede muziek en bovenal: stof tot nadenken. .
Een verhaal over twee geliefden die hun angsten verbergen, tot het niet langer gaat. Een van de twee wordt namelijk dement. 
De twee hoofdrolspelers Stanley Tucci (Tusker) en Colin Firth (Sam) maken er een heel bijzondere film van.

... Stervende sterren – supernova’s – spatten uiteen in stof, stof waaruit ook wij zijn opgebouwd. Deeltjes die aanspoelden uit de hoeken van het heelal, om onze tijdelijke lichamen te vormen ... 

Amateurastronoom en romanschrijver Tusker doceert het goedmoedig aan een nichtje, op een verrassingsfeest voor zijn partner Sam. En de kijker van Supernova weet dan al dat Tusker hiermee uitziet op zijn eigen sterven. Dementie brokkelt de geest van de prille zestiger geleidelijk doch onherroepelijk af. 

De hoofdpersonages,Tusker en Sam, gaan op herinneringsreis door het Engelse Lake District. Liefdevol kibbelend in hun camper, tuffend langs familie, vrienden en bekende oude plekken. Ze doen voor elkaar of er niets aan de hand is, maar beiden weten dat Tusker dement aan het worden is. De ziekte zal de een tot verzorger maken en de ander tot patiënt. Als Sam stiekem bladert door het notitieschrift van Tusker, die volhoudt te werken aan een nieuwe roman, zien we het aanvankelijk nog secuur rechtopstaande handschrift gaandeweg verdwijnen, om over te gaan in onleesbaar gepriegel. Uiteindelijk resten er enkel nog uitgescheurde of lege pagina’s. Het is een wrang en onmiskenbaar beeld van de verwoestende dementie. 

Terwijl we eerst nog een ingehouden emotie zien bij de twee mannen, komt die heel sterk naar voren als Sam het medicijn vindt waarmee Tusker een einde aan zij leven wil maken en daarbij gevoegd een cassettebandje met opgenomen tekst. Als Sam Tusker hier tenslotte mee confronteert, zijn beiden erg emotioneel. Sam wil niet dat dit zal gebeuren, hij wil Tusker niet verliezen. Tusker legt uit dat hij wil dat Sam zich hem zal herinneren zoals hij nu is en niet zoals hij zal worden. Hij wil niet meemaken dat hij Sam in de ogen kijkt en niet meer weet wie er tegenover hem zit. Hij vraagt Sam om hem los te laten. De rode draad van de film, wederzijdse liefde, komt het sterkst naar voren als Sam tenslotte de keuze van Tusker accepteert, op één voorwaarde, dat hij erbij mag zijn!

Het is een geweldige film, heel ingetogen wat betreft muziek, dialogen, het mooie herfstlandschap van het Lake District en de prachtige luchten.
Een van de opnames van een nachtelijke lucht boven een meer zagen we wat langer, omdat de film op dat moment bleef steken. Gelukkig kreeg onze ” technische dienst” het weer voor elkaar de film verder te laten gaan.

Er werd nog lang nagepraat over deze film, waarbij duidelijk werd, dat ieder zijn eigen opvattingen had over het thema zelfdoding. Ook werden de kijkers door verschillende emoties geraakt. Er ontstond een levendige discussie waarin vooral opviel hoe ieder bij dit gevoelige onderwerp een eigen beleving heeft. Hopelijk blijven we nog lang leven en hoeven we dit soort keuzes niet te maken, of in elk geval, als het tóch moet, voorlopig nog niet. Alles bij elkaar leverde genoeg stof tot nadenken. 

Dit was weer zo’n middag waarvoor de vrijwilligers van DE DRIE RINGEN het doen: een fijne plek om elkaar te ontmoeten en vervolgens worden uitgenodigd om na te denken over de zin van het leven en daarover het gesprek aan te gaan. 

... omdat het leven meer is ...

15 APRIL 2024: GESPREKSGROEP SPIRITUALITEIT

Nadat er in het najaar van 2023 een gespreksgroep rondom spiritualiteit was gevormd o.l.v. van ds. Kees Hollemans werd er, mede op verzoek van de toenmalige deelnemers, besloten om er in het voorjaar van 2024 een vervolg aan te geven. Op 4 en 25 maart en 15 april kwam nagenoeg dezelfde groep samen om opnieuw te spreken over de rol van spiritualiteit in ons leven.
Voorafgaand aan de sessies kregen de deelnemers stukken tekst als voorbereiding toegestuurd. Deze teksten kwamen uit verschillende bronnen en zij dienden enkel als opstap in de gesprekken. De gesprekken kenmerkten zich door de openheid die door de deelnemers aan de dag werd gelegd en daarnaast aan een onderling respectvolle houding. Dit zijn onmisbare voorwaarden voor het voeren van gevoelige en diepgaande gesprekken. De gesprekken verliepen daarom ook in een ontspannen en positieve sfeer, ook al verschilden de inzichten en belevingen van de deelnemers regelmatig van elkaar.
Tal van aspecten die gelinkt zijn aan spiritualiteit kwamen aan de orde, zoals de traditionele rol van de kerken, de teloorgang van plekken waar men heden ten dage in onze omgeving spiritualiteit kan bespreken en beleven, de verschillen tussen de westerse en oosterse mystiek, de verbinding met geloof, hoop en liefde, het verschil tussen aandachtige en functionele waarneming, de functie van optimisme en nog veel meer.
Er zijn tal van definities die geplakt kunnen worden op het begrip spiritualiteit. De gerelateerde woorden die in deze sessies gehanteerd werden luidden: 'een persoonlijke zoektocht naar spiritualiteit kan een diepgaande reis zijn van zelfontdekking, groei en verbondenheid met iets groters dan jezelf'.
De gesprekken spitsen zich regelmatig toe op de samenhang tussen de persoonlijke en collectieve beleving van spiritualiteit. Hoe ga IK om en hoe gaan WIJ om met alles wat er in de huidige tijd gebeurt. Het thema spiritualiteit zet aan tot een diep graven in jezelf en je raakt er daarom ook moeilijk over uitgesproken. Mede daarom was het jammer dat de 3 sessies alweer tot een eind zijn gekomen. Stichting DE DRIE RINGEN zal zich komende tijd inspannen om opnieuw een serie bijeenkomsten te organiseren rondom hetzelfde thema, na de zomerperiode.

9 APRIL 2024: BEZOEK AAN HET BAJESCAFÉ 'ONZE LEVE VROUWE TER PEEL'

Je moet er vanuit Parkstad zeker 1 uur rijden voor over hebben om in Evertsoord in Noord-Limburg een bezoek te brengen aan het Bajescafé en bijbehorend museum van de Penitentiaire Inrichting Ter Peel; de grootste van de drie vrouwengevangenissen in Nederland. Deze kan maximaal 250 vrouwelijke gedetineerden herbergen. Op het ogenblik waren er 230 vrouwen. Naar schatting vormen vrouwen 5% van alle gevangenen in Nederland, mannen de overige 95%.
Bij aankomst om 14:00 uur werden we opgevangen door enkele gedetineerde dames die werken in het Bajes Café dat tevens als expositieruimte dient. Het Bajescafé is gesitueerd in de sfeervolle kapel ven het voormalig klooster 'Onze Lieve Vrouwe Ter Peel' van de paters Oblaten, dat nu deel uitmaakt van het gevangeniscomplex. De expositie begon al buiten, waar een arrestantenbusje klaarstond en waarin ieder, door middel van een binnen afgespeelde video, een indruk kon krijgen van de manier waarop het vervoer van het politiebureau naar de gevangenis geschiedt en wordt beleefd. Vervolgens verzorgde een van de dames een rondleiding door de expositieruimte van ongeveer 1 uur. Deze tijd was voldoende om ons een beeld te vormen van een Nederlandse vrouwengevangenis. We werden ingewijd in de dagelijkse tijdsbesteding van de gevangenen, de regeling van de maaltijdvoorziening, mogelijkheden om te luchten, te werken, te sporten en een opleiding te volgen. We maakten kennis met de controle methoden via de urine op het mogelijke drugsgebruik, één van de hoofdredenen waarom veelal jonge dames worden opgesloten, meestal als gevolg van diefstal om aan drugs te komen. Er was een cel nagebouwd en als bezoekers verwonderden we ons over de kleine ruimte waar veelal 2 dames vele uren per dag met elkaar door letterlijk 1 deur moeten zien te komen. Er werd uitleg gegeven over de mogelijkheden om inkopen te doen in de op het terrein gelegen winkel, de eigen kleine kinderen te verzorgen ( er is een afdeling voor moeder en kind(eren) tot 4 jaar), zelf geld te verdienen door te werken, geestelijke verzorging te ontvangen en nog meer. Als iemand van de deelnemers nog dacht dat een gevangenis in Nederland op een hotel lijkt, dan zal na dit bezoek de mening hierover toch wel zijn bijgesteld.
De vrouwelijke gedetineerde die ons rondleidde kon goed antwoord geven op de vele vragen die aan de lopende band op haar werden afgevuurd. We spitsten onze oren extra toen we vernamen dat een deel van de gevangenen bestaat uit dames van middelbare leeftijd en ouder die er alsnog voor hadden gekozen om hun partner van het leven te beroven.
Toen alle vragen beantwoord waren, werden we uitgenodigd om koffie of thee te gebruiken met een heerlijk stuk eigen gemaakte vlaai. Aan de tafels werd geanimeerd gesproken over hetgeen we gezien en gehoord hadden. Rond 16:00 verlieten we de bajes waarbij we mogen stellen dat de horizon van de 15 deelnemers was verbreed.

meer...

29 MAART 2024: GOEDE VRIJDAGWANDELING: STILTEWANDELING ROND DE KLUIS

Vandaag stond de eerste wandeling van dit kalenderjaar weer op ons programma.
Gekozen was voor een wandeling rond De Kluis bij Valkenburg, en omdat het Goede Vrijdag was, werd een deel van de wandeling in stilte afgelegd. Hierdoor ruimte makend voor
• persoonlijke bezinning,
• leeg maken van het hoofd
• tot rust komen
• opdoen van nieuwe inspiratie
• bewust genieten van de natuur en het landschap.
Een andere wandelervaring dus dan gewoonlijk en het werd door iedereen als bijzonder ervaren.
Vergezeld van goed weer en mooie luchten gingen we richting De Kluis. Hierbij moesten de lange, maar niet al te steile helling van de Goudsberg bedwingen. Onderweg werden we beloond met mooie uitzichten over Valkenburg met de 30 meter hoge uitzichttoren Wilhelmina, de kasteelruïne (de enige hoogteburcht in Nederland) Thermae 2000 en het casino.
Boven op de berg bereikten we een veldkruis op de plaats waar vroeger een Romeinse wachttoren stond. Na even uitgeblazen te hebben, vervolgden we onze route naar De Kluis. Daar eindigde het ‘stiltetraject’ en pauzeerden we met koffie en iets lekkers.
Een stukje geschiedenis van De Kluis:
In 1688 werd deze gebouwd in opdracht van graaf Gerard Hoen van Cartiels, bovenop de Sjaasberg. Van 1688 tot 1930 hebben 16 kluizenaars in deze kluis gewoond. De eerste was de Franciscaner pater Laurentius Plum, die in het voorjaar van 1688 de sobere kluizenaarswoning, een aangepaste jachthut, betrok. Toen kluizenaar Arnoldus Haesen rond 1750 De Kluis bewoonde, is deze een bedevaartplek geworden. De weg erheen werd al vrij snel 'Der Sjaasbergergank' genoemd. Mensen uit de wijde omgeving gingen jaarlijks op bedevaart naar De Kluis. Door de tocht naar De Kluis te maken hoopten zij voor zichzelf en voor het vee een goede gezondheid te verkrijgen. Vroeger gebruikte de kluizenaar het klokje van de kapel om de dorpelingen beneden in het Geuldal te laten weten dat zijn voorraadkast leeg was. Er was altijd wel iemand onderweg om de heremiet eten te brengen. In ruil daarvoor bad de kluizenaar in de kapel van De Kluis voor hem. Elk jaar wordt hier op de laatste zondag van juni (aanvang 10.00 uur) de Sjaasbergergank gehouden, die op de erfgoedlijst van Unesco staat.
In 1843 werd nam pastoor Loomans uit Schin op Geul het initiatief tot het oprichten van een Kruisweg. Deze Kruisweg bestaat uit 14 witte kapelletjes met nissen voorzien van litho's achter glas. Ze zijn gegroepeerd om het symbolische graf van Christus met daarin een houten kist met daarbovenop een kruis met de 'Arma Christi', de voorwerpen waarmee Christus werd gemarteld en bespot in de laatste uren voor zijn dood.
Na deze bijzondere plek met even bijzondere geschiedenis in ons opgenomen te hebben stond ons een afdaling te wachten naar de Geul. Er werd nog even stil gestaan bij De Drie Beeldjes met uitzicht op kasteel Schaloen. Wandelend langs de meanderende Geul werd deze bijzondere wandelmiddag nog eens doorgenomen in de groep en persoonlijke ervaringen werden gedeeld. Een bijzondere wandelervaring die door de 10 deelnemers zeer positief werd ontvangen. Dit stukje bezinning, gecombineerd met geschiedenis en een zeer sportieve inzet was een mooie voorbereiding op het aankomende Paasfeest.

21 MAART 2024: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN - WADJDA

De uitgebreide lunch die deze keer bestond uit een verrassende vegetarische knolselderijsoep, lekkere brie/notentaartjes en een variatie aan brood (waaronder voor de gelegenheid heerlijke paasstol) en beleg was verzorgd door Ruud, Gerard en Orma.
Daarna waren de 24 deelnemers klaar voor het bekijken van een bijzondere film.
In de inleiding ging Leo in op het tot stand komen van deze eerste Saudi-Arabische lange speelfilm. Het was tevens de eerste film van de Saudi-Arabische regisseuse Haifaa al-Mansour die ook het verhaal schreef. Het was een hele tour om deze film ter plekke te kunnen opnemen en gefinancierd te krijgen. In Saudi Arabië waren er destijds, in 2012 toen de film uitkwam, nog geen bioscopen. En de regisseuse moest vaak het werk aansturen vanuit een geblindeerde bus, gescheiden van de mannelijke medewerkers. Dat het toch is gelukt is dan ook een heel groot compliment voor allen die daartoe hebben bijgedragen, alsook een teken dat er in Saudi Arabië langzaamaan steeds meer mogelijk wordt. De film sleepte veel Europese prijzen in de wacht.
We maken kennis met het 10-jarige, onbevangen en eigenzinnige meisje Wadjda dat graag een fiets wil kopen om met haar vriendje Abdullah een fietswedstrijd te houden (en hem te laten zien dat ze van hem kan winnen!). Ze heeft er veel voor over om het geld bij elkaar te sparen, tegen de wil van haar omgeving die vindt dat meisjes en vrouwen,naast heel veel andere zaken, niet geacht worden om te fietsen. Ze doet zelfs mee aan een wedstrijd Koranteksten (omdat er een geldprijs aan verbonden is die groot genoeg is om een fiets van te kopen) en wint. Maar als de prijs wordt uitgereikt en zij op de vraag wat ze met het geld gaat doen, antwoordt, dat ze een fiets wil kopen, wordt haar voorgehouden dat meisjes niet fietsen en dat ze het moet gebruiken om de Palestijnen te helpen en aldus wordt dan ook, voor haar, besloten.
Tegen de achtergrond dit het verhaal wordt er licht geworpen op een aantal culturele kwesties waardoor de toeschouwer een beter beeld krijgt van de normen en waarden ter plekke.
Toch is er een happy end, want haar moeder kiest uiteindelijk voor het geluk van haar dochter heeft de fiets voor haar gekocht. Zo kan Wadjda haar droom waar maken om met  Abdullah een fietswedstrijd te houden (en te winnen).
Na afloop van de film was er een levendige nazit en over één ding was het iedereen eens: de film was de moeite van het bekijken meer dan waard.

18 maart 2024: DAGWORKSHOP 'OMGAAN MET EENZAAMHEID'.

De gesprekleidster Gerda Glezer was al vroeg in het Socio Project aanwezig om alles goed voor te bereiden voor de dagworkshop ‘Omgaan met Eenzaamheid’. In de vergaderzaal werden tafels en stoelen verplaatst om het knus en gezellig te maken voor de 5 deelnemers die zich hadden aangemeld. Het doel van de dag was om samen te zijn met andere mensen die ook wel eens eenzaamheid ervaren; om ervaringen en gevoelens delen die samengaan met je eenzaam voelen; om te begrijpen en je begrepen te voelen. Gerda stelde als ervaringsdeskundige prikkelende vragen om ons samen te verbinden.
De eerste vraag was om een eigenschap van jezelf op te schrijven waarvan je denkt dat een ander die niet van jou zou verwachten. Zo werd er al meteen een verdiepend gesprek geopend waarbij Gerda erin slaagde om samen de juiste sfeer te creëren waardoor de deelnemers zich veilig voelden om wat dieper dan normaal - in gezelschap - in zichzelf te graven en zichzelf bloot te geven.
Opvallend was dat bijvoorbeeld bij de vraag "Van welke 3 personen houd je het meest?” je het bijna zou vergeten om jezelf te vermelden. De boodschap was dan ook om jezelf niet te veronachtzamen omdat veel, zo niet alles, van jezelf uit moet komen om je leven op het vlak van eenzaamheid in het goede spoor te leiden en te houden.
Om 12:00 was er een lunch met lekkere soep en heerlijk brood, verzorgd door Orma. Daarna werden er 2 groepjes gevormd waarin naar believen een ander onderwerp werd uitgediept, zoals de opmerking die je wel eens hoort:  “Heb je het daar nou nog steeds over? Weet je hoelang dit geleden is?” Al deze vragen en gesprekken waren opstapjes naar de cruciale vraag: “Waarom voel ik me eenzaam?"
Het feit dat er zo open en vrij over gevoelens werd gesproken is een bewijs dat beantwoord werd aan het doel van de dag. De tijd vloog voorbij. We waren om 10:00 uur begonnen en sloten net op tijd af zodat we, na het uitwisselen van bedankjes, om 16:00 uur de ruimte weer konden verlaten. Fijn om in een veilige setting samen ongehinderd gedachten te hebben uitgewisseld over zulk een gevoelig onderwerp als eenzaamheid 

13 maart 2024: EEN LEVEN LANG - De Kleine Zusters van de Heilige Joseph

In het kader van internationale vrouwendag van 8 maart bezochten we met 11 personen het museum en de kloosters van de Kleine Zusters van de heilige Joseph in Heerlen. Onze gids was Mark Sterk, een bevlogen spreker en een wandelende encyclopedie over de geschiedenis van deze congregatie. Hij vertelde dat zijn moeder 20 jaar lang hoofd van de huishouding was  geweest in het klooster en hij was er dus letterlijk kind aan huis. Zijn belangstelling voor het leven van de zusters is dan ook niet vreemd.
Wij parkeerden bij Huize de Berg, waar de excursie begon. Mark nam ons eerst mee naar de begraafplaats van de zusters. De sobere grafstenen zorgden voor een serene sfeer. De zusters lagen met tweeën in één graf vanwege het oorspronkelijke plaatsgebrek. Het graf van Monseigneur Driessen was het enige grotere monument.
Daarna gingen we naar de kapel van het klooster Huize de Berg.
‘Huize de Berg’ was het moederhuis van de Kleine Zusters van de Heilige Joseph.  De eerste uitbreiding werd gerealiseerd in opdracht van rector Driessen (1869-1930). Loodrecht hierop is in 1916 een vleugel gebouwd naar ontwerp van architect H. Heijnen, bouwkundige van de Congregatie. In 1918 is tussen het hoofdgebouw uit 1897 en de vleugel uit 1916 een kapel gebouwd door architect Jos Seelen. Het geheel werd in 1932 nogmaals verlengd met een kloostervleugel.
Mark vertelde dat de kapel eigenlijk de kern vormde in het leven van de zusters. Ze werden er geprofest, ze woonden er de H. Eucharistie bij, werden van hieruit naar de missie gezonden en na hun leven werden zij van hier uitgeleide gedaan naar de begraafplaats.
Hij wees ons op de glas in lood ramen met afbeeldingen van onder andere de H. Franciscus van Assisië en de H. Elisabeth van Thüringen. Beide personen hielpen mensen die bij geen andere mensen of instanties hulp vonden. Dit is ook de leuze van de Kleine Zusters: “Helpen waar niemand helpt”. Zo werd er hulp geboden aan wezen, ouderen, gehandicapten en krankzinnigen aan de onderzijde van de samenleving.
Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, toonde dit klooster wederom zijn vermogen zich te ontfermen over hen die hulp het meeste nodig hebben. De gemeente Heerlen realiseerde opvang voor 150 Oekraïense vluchtelingen in de oude sanatoriumafdeling van het huis. Sinds de zomer van 2022 delen de ‘zusters van Heerlen’ het klooster, de gangen en de heilige mis met de vluchtelingen.
Na deze uitleg gingen we te voet naar het oude Savelbergklooster, waarin sinds 2008 een museum gevestigd is over het leven van de Kleine Zusters van de Heilige Joseph.
Onder het genot van een kop koffie met, voor de zusters traditionele, peperkoek keken we naar een 16 minuten durende film over de Kleine Zusters. Deze film was een verkorting van de uitgebreidere film van Hub Leufkens en was speciaal gemaakt ter vertoning op de internationale vrouwendag.
Er was een mooie afwisseling in te zien van zwartwit beelden uit vroegere tijden en een aantal interviews met enkele van de hedendaagse zusters. Hierdoor werd duidelijk dat de tijdgeest sterk veranderd is.
Mark vertelde in het kort de geschiedenis van deze kloosterorde:
Priester Petrus Joseph Savelberg is de stichter van de orde. Hij werd in 1852 tot priester gewijd. In deze tijd maakte de Katholieke Kerk in Limburg een opleving door, mede als gevolg van het herstel van de bisschoppelijke hiërarchie in 1853. Tegelijkertijd ontstond in deze periode een werkloosheidsprobleem onder de bevolking en nam de armoede van de Limburgse plattelandsbevolking toe. Uit bezorgdheid over toenemend alcoholisme en andere ontsporingen begon Savelberg als kapelaan een Sint-Vincentiusvereniging. Op 21 juni 1872 stichtte Savelberg de congregatie van de Kleine Zusters. Pas in 1963 heeft men hieraan de naam van de Heilige Joseph verbonden.
Hij ging al in 1870 met een aantal zusters wonen in het pand op Gasthuisstraat 2 in Heerlen. Zij zorgden daar voor zo’n dertig hulpbehoevende bejaarden en ongeveer twintig arme wezen. Om voortzetting van de hulpverlening te waarborgen, werd de congregatie officieel gesticht in 1872 en traden de eerste vrouwen in. Deze begintijd was buitengewoon zwaar. Er werd bittere armoede geleden. Vaak moesten de zusters bij de boeren in de omgeving gaan bedelen om voedsel. Enkele patiënten stierven wegens de gebrekkige omstandigheden. Toch groeide de congregatie snel. In 1875 kon Mgr. Savelberg het huis kopen. In 1878 liet hij naast het huis een kapel bouwen door architect Johannes Kayser.
De orde groeide erg snel en rond 1915 toen er al 400 zusters actief waren werd er een nieuw moederhuis gebouwd aan de Gasthuisstraat, Huize de Berg. Hun oude klosster werd overgenomen door de Karmelietessen, maar in 1936 kochten de Kleine Zusters het pand weer terug en werd het omgedoopt tot Joseph Savelbergklooster.
In 2008 verlieten de zusters het klooster voorgoed en werd het gebouw gerestaureerd door architectenbureau Coenen. Sinds april 2010 is het voormalige klooster een museum waar o.a. de originele kamer van de stichter Joseph Savelberg te bezoeken is.
In Kenia en Indonesië zijn jonge takken van de congregatie nog volop aan het werk. Maar in Nederland en België telt de congregatie nog maar 35 leden. Er zal in de toekomst een moment komen dat ze er niet meer zijn. De meeste zusters zijn inmiddels boven de tachtig of negentig  en sinds 1971 zijn er geen vrouwen meer ingetreden. Om hun nalatenschap te waarborgen, hebben de zusters verschillende initiatieven ontplooid. Zo is er een documentaire over hen gemaakt (door Annemarie Strijbosch) en is er een boek over de geschiedenis van de congregatie geschreven (door Gabrielle Dorren): 'Met de minsten der Mijnen' en er is  de film van Hub Leufkens.
Hoewel het museum niet groot is, geeft het een goed beeld van het leven van de Kleine Zusters. Vooral de mooie foto’s illustreren hun werk in de zorg voor zieken, bejaarden, en gehandicapten. Ook het werk in het huishouden komt goed naar voren, volgens Mark zelfs een van de kernbezigheden, want zonder dit werk zou de andere zorg nooit tot stand hebben kunnen komen. In de Kapel is een monument voor de Kleine Zusters te bezichtigen. Het monument is een bank met een raam van blauw-witte tegels daarboven. Op de tegels staan foto’s van de zusters. De bank staat voor de geborgenheid van het klooster en de hechtheid van de congregatie. In de leuning van de bank zaten oorspronkelijk zes boeken met de namen en eventueel foto’s van alle zusters. Die boeken zijn echter nu apart in het museum te bezichtigen.
Dankzij de geweldige uitleg van Mark Sterk hebben we een goed idee gekregen van het leven en werk van de Kleine zusters van de Heilige Joseph.

6 maart 2024: VISION - FILM UIT HET LEVEN VAN HILDEGARG VON BINGEN

Twee en twintig mensen had zich in de zaal in Nieuwenhagen verzameld om te kijken naar de film Vision over het leven van Hildegard von Bingen.
Leo legde uit hoe de middag zou verlopen van achter naar voor:
Achteraf de film bespreken, daarvoor de film zelf, die ongeveer twee uur zou duren, korte uitleg van de film vooraf door Leo, maar eerst een verhaal van Orma over het leven van Hildegard.
Zij vertelde dat deze aandacht voor Hildegard speciaal geselecteerd was vanwege wereldvrouwendag (8 maart).
Hildegard leefde van 1098 tot 1179 en werd als 10 de  kind in het adellijk gezin van graaf von Bemersheim op 8 jarige leeftijd aan het klooster “geschonken” en opgevoed door Jutta von Sponheim, de overste van het klooster Disibodenberg, samen met een leeftijdgenootje dat ook de naam jutta draagt en 'de kleine Jutta'wordt genoemd.
In een wereld die door mannen gedomineerd werd, was zij een vrouw die geen blad voor de mond nam en naar wie geluisterd werd. Zij hield zich zo’n 900 jaar geleden al bezig met religie, kosmologie, filosofie, muziek, taal- en plantkunde. Ze was een Zieneres (visioenen), genezeres (kruiden), dichteres en componiste.
Na de dood van Jutta nam Hildegard de leiding van het vrouwenklooster over, dat eerst nog viel onder het grotere klooster van Benedictijner monniken, maar later besloot zij een zelfstandig klooster te stichten voor vrouwen op de Rupertsberg te Bingen.
Door haar mystieke vaardigheden werd Hildegard ook behoorlijk invloedrijk. Zij gaf op aanvraag adviezen aan keizers, pausen en politici, onder andere Bernardus van Clairveaux, keizer Barbarossa. en ook Gerlachus van Houthem. Zij schreef ook op heel positieve wijze over de vrouw en belichtte menstruatie, geboorte van een kind en menopauze en zelfs het orgasme van een vrouw.
Haar religieuze boeken zijn vandaag de dag nog goed te lezen en haar kruiden-geneeskunde geniet nog veel populariteit.
Ze is pas in 2012 heilig verklaard door de Duitse paus Benedictus XVI. Ze was lange tijd vergeten of ontkend binnen de Roomse kerk, maar deze fout is hersteld.
Ze stierf op 82 jarige leeftijd. De aanwezigen zagen op dat moment een helder licht vanuit de hemel (zij had dit al eens omschreven in een eerder visioen).
Na deze uitleg van Orma werd er koffie/thee geserveerd met speciale koekjes, door Orma gemaakt volgens een recept van Hildegard von Bingen!! Ze smaakten heerlijk.
Leo gaf kort aan, dat deze film één van de vele interpretaties is van het leven van Hildegard. De  film is uit 2009.  Margarethe von Trotta is de regisseuse.  De ondertitel van de film Vision luidt in het Nederlands ‘Uit het leven van Hildegard van Bingen’. Daarmee is gezegd dat de filmmaakster niet het gehele leven van Hildegard wil omvatten en een selectie maakt naar haar smaak, naar wat zij als interpretatie in haar hoofd heeft. 

Hier volgt een vrije weergave van een recensie van Tony Lindijer, die de film op een fantastische wijze typeert:

Er zit een verhaallijn in. Er komt een onderliggende boodschap boven drijven die op menselijke relaties slaat en die de film een bijzondere betekenis geeft.
Het begint met het kleine lesje waarmee Jutta de ruzie oplost over een lei en griffel tussen de twee kleine meisjes die  zijn ingetreden in het klooster van de Disibodenberg. Zij zegt iets over afgunst en de lompe poten van de beer die alles kapot maken, en de liefde die kracht geeft.  De kleine Jutta is jaloers als Hildegard tot magistra van het kleine vrouwenklooster gekozen wordt. Waarom hebben ze Hildegard gekozen en mij niet? ‘Maar de liefde heeft God alleen aan u gegeven’, bijt ze Hildegard nijdig toe. Hildegard leest haar jaloerse medezuster hierover de les, maar glijdt er zelf gigantisch over uit in de relatie met Richardis. Ze gunt haar innig geliefde vriendin niet de betere positie, in die tijd gerelateerd aan de stand waarin je geboren werd. Ze is buitensporig emotioneel, wordt verteerd van woede, is onbeheerst in haar begeerte Richardis voor zichzelf te behouden. Maar dan is daar die ondergeschikte kleine Jutta, groot geworden en gepokt en gemazeld in het hanteren van jaloezie en ​afgunst, die Hildegard de les leest. Over de beer en dat hij alles kapot maakt, en dat wij de liefde tegenover de nijd moeten stellen. Hildegard, door haar mindere hierover gekapitteld, raakt eindelijk bevrijd van dit alles. Liefde in plaats van afgunst, een geweldige mijlpaal in iemands leven als je de knop eindelijk kan omdraaien. Dan is het moment waarop zij op reis gaat en haar arbeidzame leven begint, prachtig en ontroerend. Alle complicaties van seksualiteit, erotiek, hebberigheid en afgunst kan zij achter zich laten.
Margarethe von Trotta heeft met enige vrijheid iets prachtigs gecreëerd door deze
onderliggende lijn van jaloezie en hoe die te overwinnen, geheel in de geest van Hildegard, door haar film heen te laten lopen. De Hoogmoed die met Deemoed tegemoet getreden wordt, de Afgunst die door de Liefde beantwoord moet worden, een les die Hildegard door haar mindere moest worden bijgebracht, waarvoor ze die kleine Jutta ook dankbaar is.

Na de voorstelling werd onder het genot van een kop koffie/thee en cake gediscussieerd over de film. Het wonderlijke was, dat de één vond dat Hildegard erg egoïstisch overkwam en de ander haar juist krachtig en liefdevol vond, waarschijnlijk allebei waar.
Ook werd er gesproken over de geneeskrachtige werking van kruiden versus medicinale
pillen. De conclusie was dat een combinatie van die twee waarschijnlijk de beste manier is. Iedereen was ervan overtuigd dat Hildegard een uitzonderlijke vrouw was voor de tijd waarin ze leefde.  

Het recept van de koekjes van Hildegard vindt u HIER.

26 februari 2024: NATIONAAL PROGRAMMA HEERLEN NOORD.

Op maandag 26 februari heette Huib Joosten namens de DE DRIE RINGEN een 22-tal bezoekers welkom voor een lezing over het Nationaal Programma Heerlen Noord (NPHLN) gegeven door Victor Eurlings, stafmedewerker. Deze lezing kreeg een bijzonder cachet door het werkbezoek aan Heerlen Noord van Koning Willem Alexander een week tevoren. Huib sprak zijn spijt erover uit dat de Koning niet even was gebleven voor deze lezing, want hij had hem graag verteld over het mooie en gevarieerde programma van DE DRIE RINGEN.

Victor begon de lezing optimistisch, over het prachtige gebied Heerlen Noord met een rijke romeinse geschiedenis, kasteel Hoensbroek, de Brunssumerheide en mooie waterpartijen die roepen om een prachtige groene verbinding met de stad ter bevordering toerisme, beweging en goede gezondheid.

Maar naarmate de spreker inzoomde op het gebied Heerlen Noord en haar bewoners, werd ook een zeer negatief beeld zichtbaar.
Van de 5 armste wijken van de provincie Limburg liggen er 4 in Heerlen Noord. Heerlen bezet de laatste plaats op de landelijke leefbarometer 2020. Een barometer waarop de vijf belangrijkste onderdelen van leefbaarheid in beeld worden gebracht.
1) LEREN:
Laaggeletterdheid: Nederland 12% - Heerlen Noord 20%
Deelname aan voor of vroegschoolse voorziening: Nederland 90% - Heerlen Noord 54 %
Vroegtijdige schoolverlating Nederland 1,9% - Heerlen Noord 4,6 %
Hier worden de jongste kinderen meteen op achterstand gezet.
2) INKOMEN:
Schuldenproblematiek:  Nederland 8% van de huishoudens – Heerlen Noord 17% en de bijstandsdichtheid in Heerlen Noord is een van de allerhoogste van Nederland
3) GEZONDHEID
De levensverwachting van een kind dat in Heerlen Noord wordt geboren ligt 6 jaar lager dan in de rest van Nederland. Heerlen Noord kent een hoger aandeel rokers en overmatig drinkers. Met heeft weinig lichaamsbeweging met onder andere een, naar verhouding erg hoog percentage mensen met obesitas.
Heerlen Noord is landelijk het duurste gebied wat betreft de zorgkosten per hoofd van de bevolking.
4) WONEN EN OPENBARE RUIMTE
Heel veel woningen zijn in slechte conditie, achterstallig onderhoud, leegstand en overlastpanden. Veel particuliere verhuur
De gemiddelde WOZ waarde in Nederland bedraagt  €290.000,--. In Heerlen Noord €135.000,-- en landelijk bedraagt het aantal woningen met de laagste energielabels D-G 33%, in Heerlen Noord 48%
5) VEILIGHEID
Landelijk voelt 14% van de bewoners zich onveilig in de eigen buurt, In Heerlen Noord is dat 48% en landelijk ligt het misdaadcijfer per 1000 inwoners op 14, en in Heerlen Noord op 22.

Heerlen Noord is dan ook opgenomen in een Landelijk Programma, samen met nog 19 andere buurten in Nederland die te kampen hebben met vergelijkbare problematiek. In deze 20 wijken samen wonen 1,3 miljoen mensen.
Men werkt in een Alliantie samen met bewoners, bedrijven, scholen, verenigingen en overige maatschappelijke organisaties en overheden om de grote sociale achterstanden in Heerlen-Noord in te halen. Men legt ook verantwoording af aan die Alliantie. De gemeente is daarbinnen één van de partners. Er wordt hard aan gewerkt om zoveel mogelijk inwoners van Heerlen Noord te bereiken, op alle mogelijke manieren. Men werkt aan een netwerk van ‘natuurlijke leiders’ binnen de buurten en er zijn heel veel betrokken vrijwilligers actief. Lokale initiatieven worden gestimuleerd en ondersteund. Belangrijk is de mensen weer perspectief, vertrouwen in de toekomst  en zelfvertrouwen terug te geven en zoveel mogelijk capaciteiten en energie binnen de buurt te genereren om dit te bereiken. Het doel is om ervoor te zorgen dat het voor de levenskansen en gezondheid van de kinderen die over 25 jaar worden geboren niet meer uitmaakt of je in Heerlen-Noord of ergens anders in Nederland het levenslicht ziet. Gelijke kansen voor iedereen.
Dat vraagt een langjarige aanpak. Helaas zijn er vanuit Den Haag slechts voor 2 à 3 jaar financiële middelen gegarandeerd. Dat is, zoals Koning Willem Alexander terecht opmerkte, bepaald ‘een mismatch’.
Behalve de inspanningen van alle betrokkenen binnen de wijk gaat er dus helaas ook veel energie naar het lobbyen voor zoeken naar financiële steun.
Deze inhaalrace is geen sprint maar een marathon. Zoveel is duidelijk geworden
Wat een uitdaging!
Na deze boeiende lezing, was en een pauze voor een koninklijk aangekleed kopje koffie, verzorgd door onze onvolprezen Orma, hetgeen door een ieder bijzonder werd gewaardeerd.
Na de pauze was er gelegenheid tot het stellen van vragen en plaatsen van opmerkingen.
Hier werd door velen gebruik van gemaakt. Bijzonder waardevol was het dat diverse bewoners van de wijk aanwezig waren, alsook mensen die in de wijk werken of gewerkt hadden.
Hun inbreng in de discussie was verrijkend en er werden ook ter plekke contacten gelegd.
Al met al een zeer boeiende, soms pijnlijk verhelderende en daarmee geslaagde avond!

Wilt u meer weten over NPHLN? U vindt alles op hun WEBSITE.

15 februari 2024: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN - BELFAST

Toen de lunch volgens afspraak om 12:45 startte had de vrijwilligersgroep van stichting DE DRIE RINGEN al enkele onvoorziene problemen moeten tackelen, maar uiteindelijk verliep alles zoals gepland. De snert paste wellicht niet helemaal bij deze lenteachtige 15e februari, maar smaakte er daarom niet minder om. Complimenten alom van de 40 deelnemers voor Orma en haar helpers.
De film ‘BELFAST’ toonde het strijdtoneel tussen katholieken en protestanten in 1969 in Noord Ierland, gezien door de ogen van het negenjarige jochie Buddy, een kind dat tussen alle shit door ook gewoon z’n huiswerk moet maken, verliefd is op een mooi klasgenootje, samen met z’n leuke opa en oma bespreekt hoe hij dat meisje imponeert en met z’n ouders, broer en grootouders magische momenten in de bioscoop beleeft. Er is geweld, maar er is vooral leven, liefde, de dagelijkse gangetjes, ruzietjes en buurtfeestjes. En natuurlijk de moeilijke keuze tussen blijven of vertrekken uit Ierland.
Na afloop van deze ontroerende film ontstond er een levendig tafelgesprek. Er werd ingegaan op de situatie zoals getoond in de film en de hedendaagse strijdtonelen op moeder aarde. Het thema dat in de film aan de orde werd gesteld is helaas nog steeds actueel. Zoals Buddy in de film heen en weer werd getrokken in het bloedige conflict in Belfast, zo zullen er ook momenteel op wereld radeloze kinderen en ouders zijn die niet weten hoe ze zich kunnen beschermen tegen de dood en verderf zaaiende conflicthaarden. Ook de rol van geestelijke leiders kwam aan de orde. Enkele deelnemers wisten uit eigen ervaring te vertellen hoe moeilijk het in hun eigen leven is geweest om als aanhanger van het ene geloof (hetzij katholiek of protestant) te vertoeven in het andere kamp. We beseffen dat we ons gelukkig mogen prijzen dat we over dit soort onderwerpen als grote groep nu rustig van gedachten kunnen wisselen.

01 februari 2024: BLIND VERTROUWEN

Op deze woensdagmiddag waren 18 personen naar de Pelgrimskerk in Treebeek gekomen om te luisteren naar het boeiende levensverhaal van Esther Crombag.
Zoals aangekondigd in de uitnodiging zou het een verhaal worden van begrip, onbegrip, hoop, vertrouwen, kansen en het realiseren van doelen. Van licht naar donker en weer terug naar (een ander soort) licht. Dat heeft Esther zeker waargemaakt en meer dan dat!!
Na een introductie door Marina begon Esther te vertellen over de manier waarop ze als 11 jarig meisje van het ene moment op het andere blind werd. De boosdoener was een grote cyste op haar oogzenuw, net op de plek waar de zenuwen van het rechter en linker oog bij elkaar komen. Deze is verwijderd via een operatie, maar de oogzenuw kon niet hersteld worden en ze kreeg de boodschap dat ze voor haar hele leven blind zou zijn.
Na de eerste schok en ongelofelijke verwarring is het haar stap voor stap gelukt krachtig, positief en vol vertrouwen in het leven te staan.
Na een periode op het blindeninstituut in Grave, waar ze zich heel prettig en veilig voelde is ze op initiatief en met ongelofelijk veel steun van haar ouders naar een gewone middelbare school te gaan, in die tijd nog niet echt gebruikelijk. En er was ook maar één school die het aandurfde. Maar daar zette men er zich voor in haar zo goed mogelijk te begeleiden. Ze moest hard knokken om het braille lezen op tempo onder de knie te krijgen. Haar vader heeft haar in die tijd eindeloos haar schoolboeken voorgelezen.
Tenslotte bereikte ze in kleine stapjes haar ultieme doel: rechten studeren aan de universiteit van Maastricht. Ze deed dit via de MAVO, HAVO en HBO. Deze manier paste goed in haar beschouwing over het stellen van doelen: Door het iedere keer nastreven van kleinere tussendoelendoelen, kun je je leven beter vorm geven dan door meteen het hoogste doel te willen bereiken, want dan zul je eerder afhaken als iets tegen zit.
Bij het begin van haar studie aan de universiteit kreeg ze trouwens met veel onbegrip te maken. Men gaf haar geen vertrouwen, maar stelde de eis dat ze in één jaar haar propedeuse moest halen. anders moest ze ophouden (NB voor ziende studenten gold in die tijd nog geen beperkte studietijd, die mochten desnoods vier jaar over hun propedeuse doen!). Door haar frustratie hierover ging ze extra hard aan het werk en behaalde niet alleen haar propedeuse, maar studeerde zelfs binnen 3,5 jaar cum laude af. Daarna ging ze als docent Staats- en Bestuursrecht aan de slag op de universiteit.
Haar doorzettingsvermogen uitte zich ook op een andere manier. Ze kreeg de kans om de wielersport te gaan beoefenen op en tandem. Per toeval kwam ze iemand tegen in haar dorp (Berg en Terblijt) die deze sport beoefende. Omdat ze zo lang niet gesport had, was het voor haar een uitdaging. Zij stortte zich hierop en bereikte weer in kleine stappen haar doel. Ze werd vier maal Nederlands Kampioen op de tandem. Ze benadrukte, dat het bij het beoefenen van deze sport heel belangrijk is te vertrouwen op je ziende partner vóór op de tandem, letterlijk blind vertrouwen!
Ook beklom zij per tandem een aantal keren de Alp d’Huez voor het KWF (Alp d'Huzes) en haalde duizenden euro’s op voor het kankerfonds. Hiervoor had ze getraind op de Mont Ventoux in de Provence, zichzelf onderweg ook weer tussendoelen stellend omdat er geen eind aan die berg leek te komen.
Langzamerhand kreeg ze naamsbekendheid door haar sportprestaties en ze werd in 2014 uitgeroepen tot Limburgse Vrouw van het Jaar. Ook schreef ze een boek over haar levensloop (Blind Vertrouwen) om andere mensen met een beperking een riem onder het hart te steken: blijf optimistisch bij tegenslagen en focus je op wat je wel kunt.

Ze vertelde hierna vol passie over haar blinde geleidehonden. De opleiding van deze honden is heel kostbaar. In totaal wel zo’n €40.000,00. Gelukkig wordt een groot gedeelte van de kosten vergoed door de zorgverzekering, maar er blijft nog veel over om zelf te betalen. Vandaar dat ze zich inzet voor het KNGF (Koninklijk Nederlands Geleidehonden Fonds).

Haar lezing had ondanks het zware onderwerp een vrolijke noot: zo vertelde ze, dat haar nieuwe geleidehond, die ze nu drie jaar heefy, opgeleid is in coronatijd. Hij heeft dus niet kunnen leren in de rij te staan, die er in die tijd immers nergens was, en stevent daarom steeds rechtstreeks op de kassa af, de rij wachtende mensen netjes omzeilend!!

NB Het boek van Esther is te koop voor €25,00 (de opbrengst is ook hier voor het KNGF). Een aantal aanwezigen hebben het gekocht. Mocht u interesse hebben, dan kunt u HIER het via DE DRIE RINGEN bestellen.

27 januari 2024: VRIENDEN/DONATEURSMIDDAG

Op zaterdag 27 januari vond de traditionele Vriendenmiddag plaats, die was verplaatst van 21 oktober 2023 naar deze datum. In zijn openingswoord vroeg Leo of men nog wist waarom de Vriendenmiddag was verplaatst, en ja, het goede antwoord kwam al snel: vanwege de financiële situatie bij de Stichting Landgoed Slot Schaesberg. De brug was daarom al snel geslagen naar het dankjewel aan alle aanwezigen die helpen dat we als DE DRIE RINGEN nog steeds in staat zijn een mooi programma aan te bieden tegen lage entreeprijzen.
Met een korte terugblik op de recente activiteiten, zoals het interview met Emile Roemer, en de filmmiddag over de val van Srebrenica in aanwezigheid van een militair die destijds als blauwhelm ter plekke aanwezig was, was het tijd om middagprogramma aan te kondigen. De Limburgse zanger en schrijver Ruud Verhoeven vervulde hierbij de hoofdrol.
Dat Ruud een ervaren entertainer is, werd duidelijk omdat hij direct refereerde aan onze Gouverneur en de oorlog situatie in Bosnië. Vanaf het eerste moment dat zijn melancholische stem door de microfoon klonk had hij de bezoekers in zijn greep. Hij vertelde over zijn voorliefde voor het Franse chanson, m.n. Jacques Brel, en hoe hij tot de vertalingen in het Limburgs dialect was gekomen. Soms vertaalde hij deze liedjes letterlijk, maar hij nam ook de vrijheid om er een andere keer een totaal nieuwe tekst van te maken. Meerdere, in oorsprong Franse liedjes zouden in onze streektaal voorbijkomen, waarbij in de zaal de emotionele snaar regelmatig werd geraakt.
Toen was het tijd voor een pauze met lekkere versnaperingen en koffie, thee en drankjes. Het gebak van Orma werd erg gewaardeerd en smaakte heerlijk.
Voor Ruud weer zou optreden, droeg Marina een samenvattende tekst voor van het boek “Als ik het leven over kon doen” van Bronnie Ware. Deze Australische verpleegster interviewde veel mensen op hun sterfbed. Zij vertelden waar ze dankbaar voor waren, maar vooral ook waar ze spijt van hadden. Door nu kennis te nemen van deze punten van spijt, kun je mogelijk voorkomen om in diezelfde situatie te geraken.
Ruud pakte daarna weer de microfoon en ging in op de tekst over het levenseinde. Hij zong een liedje dat hij gemaakt had in opdracht van zijn schoonbroer die deze tekst wilde zingen voor zijn geliefden vóór hij zou overlijden door euthanasie. Ook een ander Limburgs liedje was heel ontroerend, zoals van de stoere Sjaak die zijn leven vooral een ijzige rol had gespeeld, maar die helemaal ontdooide toen hem op latere leeftijd zijn eerste kleinkind in de armen werd gelegd.
Na de pauze waarin we wederom konden genieten van koffie, thee, drankjes en hapjes was het de beurt aan Huib om de bijzondere tekst van Erich Fried op te dragen: liefde, het is wat het is.
Er volgde het laatste optreden van Ruud Verhoeven, die dankbaar gebruik maakte van het opstapje over de liefde. Zonder probleem kreeg hij de 30-tal bezoekers in de zaal aan het meeklappen en meezingen.
In zijn slotwoord deed Leo een oproep aan de aanwezigen om vooral te blijven doneren, reclame te maken en om te overwegen om jezelf als vrijwilliger aan te melden bij DE DRIE RINGEN.
Na afloop werd er nog wat gekletst en gedronken en er mochten veel complimenten over de mooie middag in ontvangst worden genomen met de centrale boodschap: goed gedaan en ga zo door!

23 januari 2024: QUO VADIS AÏDA

Bij het samenstellen van het filmprogramma voor 2023/2024 kwam ook de film ‘Quo vadis Aida’ voorbij. Het is een Bosnische film uit 2020, geregisseerd en geschreven door Jasmila Žbanić. Het scenario is gebaseerd op de Val van Srebrenica in 1995. De film beschrijft een paar dagen uit het leven van Aida, een vertaalster voor de Verenigde Naties in het kleine stadje Srebrenica in Bosnië tijdens de Bosnische Burgeroorlog. Als het Bosnisch-Servische leger van generaal Ratko Mladić de stad overneemt, behoort haar familie tot de duizenden burgers die onderdak zoeken in het VN-kamp van Dutchbat. De film werd veelvuldig onderscheiden.
De dramatische gebeurtenissen in Srebrenica en met name de rol van Dutchbat, de Nederlandse blauwhelmen onder het commando van de VN, zou jarenlang gespreksonderwerp zijn in de media. Er volgde een officieel onderzoek dat zeven jaren duurde. In 2002, kort na de publicatie van het rapport dat zware kritiek leverde op de politieke en hogere militaire leiding, bood premier Kok het ontslag van de regering aan. 
De programmaraad van DE DRIE RINGEN stond voor een dilemma: enerzijds was te film te goed om het onze deelnemers te onthouden; anderzijds is de film zo aangrijpend dat ze de vertoning niet in het gebruikelijke format wilden gieten van eerst een gezellige lunch en daarna samen naar de film kijken. Het idee werd geopperd om te proberen een soldaat van Dutchbat te achterhalen die destijds ter plekke bij de gebeurtenissen betrokken was. Dit resulteerde in een zoektocht die leidde naar René Houben, destijds als soldaat 1e klas van 19 jaar aanwezig op het onwerkelijke strijdtoneel in Srebrenica.
Na afloop van de film was iedereen duidelijk aangedaan. Zwijgend werd er nog een kopje koffie/thee en cake geserveerd. Het was opmerkelijk stil in de zaal. De veteraan René Houben werd geïntroduceerd, hij stapte voor de groep en vertelde over zichzelf. Geëmotioneerd en open ging hij in op de manier hoe hij destijds de gebeurtenissen heeft ervaren en de jaren  erna toen het voorval continu de aandacht trok in de media. Over de de machteloosheid van de VN-troepen. Hij zou daarna nog enkele keren worden uitgezonden voor een vredesmacht. Recentelijk is hij terug geweest naar Srebrenica en de omringende plekken. Deze bezoeken helpen bij het alsnog verwerken van de gebeurtenissen. Het nu vertellen van het verhaal van toen aan geïnteresseerde bezoekers ondervindt hij ook als heilzaam.
In 2019 heeft hij samen met zijn partner Sandra de Stichting Veteranen Ondersteunings Groep (V.O.G.) Nederland te Kerkrade opgericht. De stichting bevordert structureel de uitwisseling van steun en kennis tussen veteranen. Ze geeft praktische ondersteuning in tal van activiteiten en projecten in de nabije omgeving.
Op de vraag of hij spijt heeft dat hij toentertijd als jonge jongen is ingetreden als beroepsmilitair zei hij: “Nee, ik heb veel geleerd en heb zeker geen spijt”. Na deze woorden werd René hartelijk bedankt voor zijn moed om hier aanwezig te zijn en de vele vragen te beantwoorden. Onder applaus werd hem een presentje overhandigd. Het was voelbaar dat de deelnemers evenmin spijt hadden dat ze op deze bijzondere middag aanwezig waren geweest.

13 januari 2024: NIEUWJAARSBIJEENKOMST MET EMILE ROEMER

Deze mooie middag waarvoor ruim 70 mensen naar De Ark in Schaesberg waren gekomen, begon met een welkomstwoord van onze secretaris Orma de Graaf aan de heer Roemer en alle aanwezigen. Zij gaf een korte uitleg over DE DRIE RINGEN, waarbij verbinding een grote rol speelt.
Het was dan ook heel bijzonder, dat in het verhaal en de antwoorden van de heer Roemer juist deze verbondenheid een grote rol speelde.
Onze voorzitter Leo Arets leidde het gesprek in de stijl van College Tour.
Hij begon met te zeggen dat het voor de Stichting DE DRIE RINGEN een oprechte eer was, dat hij voor deze bijeenkomst de Commissaris van de Koning en Gouverneur van Limburg, de heer Emile Roemer mocht aankondigen.
De vragen zouden toegespitst zijn op de persoon Roemer, wat hem drijft en hoe hij in het leven staat.
Hij opende, heel toepasselijk, met een vraag over de op 2 januari uitgesproken nieuwjaarsboodschap van de gouverneur, die in heel Limburg erg goed ontvangen was. Daarin spreekt hij zijn waardering uit voor de samenleving in Limburg, waar het verenigingsleven bloeit en de mensen nog oog hebben voor elkaar met als conclusie dat Nederland wat meer Limburg kan gebruiken (achteraf heeft hij wel een Belgische collega uit moeten gerust stellen dat het niet om een uitbreiding van Limburg ging waarbij Nederland Belgisch Limburg zou moeten inlijven). Zijn boodschap op dit vlak: “Heb oog voor je buren”.
Op Leo’s vraag of de grote waardering voor zijn Nieuwjaarsspeech één van de recente hoogtepunten uit zijn carrière was, antwoordde Emile Roemer heel gevat, dat het hoogtepunt de uitnodigingen voor deze bijeenkomst van  DE DRIE RINGEN was!!
Toen hem werd gevraagd of hij zijn speeches zelf schrijft, legde hij uit, dat hij er samen met een team aan werkt, en dat er in het ontstaansproces veel wordt  ‘gepingpongd’, geschaafd en gepolijst en dat hij pas tevreden is als, soms pas op het laatste moment, dat wat er staat een weerslag is van zijn eigen gedachten.
Leo ging hierna in op het persoonlijk leven van onze gast en schetste een korte biografie.
Heel verwonderlijk: Emile houdt van heavy metal muziek (die hij vooral luistert als hij alleen thuis is). Maar samen met zijn vrouw kan hij ook genieten van klassieke werken en is hij een liefhebber van Harmonie-muziek. Zelf speelt hij, momenteel te weinig, saxofoon!
Eveneens verrassend is het feit dat hij uit een gedegen Rooms Katholiek Brabants gezin komt en toch gekozen heeft voor de Socialistische Partij. Zijn motivatie daarbij was: als je iets vindt moet je dat ook handen en voeten geven en iets doen. Zijn ouders waren ruimdenkende mensen. Heel trots is hij op zijn moeder die zich enorm heeft ingespannen voor de emancipatie van vrouwen op het platteland. Pas later in zijn leven, toen zijn vader al was overleden, vernam hij uit artikelen in kranten en tijdschriften dat deze nauw betrokken is geweest bij het Verzet in de Tweede Wereldoorlog waarbij hij hulp verleende aan onderduikers. Hij ervaart het als een gemis dat zijn vader daarover nooit heeft gesproken en dat hij hem daar niets meer heeft kunnen vragen.
Onze gast straalde helemaal, toen Leo vertelde dat hij gelezen had, dat hij twee kleinkinderen had. Hij is vast een heel goede opa!
Op de schets van Leo over de verkiezingscampagne in 2012, die in de peilingen aanvankelijk een hoogtepunt leek te worden maar daarna een deceptie werd, vertelde Emile dat de Haagse politiek een heel harde leerschool was geweest. Hij heeft het ervaren als machtspolitiek waarbij alles uit de kast wordt gehaald om te winnen en de ander te beschadigen, waarbij de inhoud niet meer van belang blijkt te zijn.
Ook uit de zaal kwamen interessante vragen: over zijn persoonlijke opvattingen van het leven, de vrijheid in ons land, de onvrede en armoede in bepaalde wijken van Heerlen, de energietransitie en over de monarchie. Daarop kregen zij oprechte antwoorden. Wat de monarchie betreft kwam een tweeledig antwoord. Als Emile Nederland opnieuw zou mogen inrichten zou hij niet voor deze vorm kiezen, maar van een herinrichting door de Limburgse Gouverneurs is geen sprake en in zijn functie ziet hij ook de voordelen, zoals de verbinding die de vorst schept tussen de mensen en zeker ook de economische aspecten bij een bezoek aan andere landen. Hij is er dan ook zeker geen voorstander van om het kind met het badwater weg te gooien. Op Leo’s opmerking dat de koning ons in elk geval een goede Gouverneur had gestuurd, pareerde Emile dat hij niet door de vorst was gestuurd maar dat deze het wel had goedgekeurd.
Bewust heeft hij ervoor gekozen om in het noordelijkse puntje van de provincie te gaan wonen om zo Gouverneur van alle Limburgers te zijn en zo dagelijks de hele provincie twee maal te doorkruisen waarbij het heel eenvoudig is contacten in de hele provincie te maken en te onderhouden. De rode draad in wat hij vertelde is steeds de verbinding tussen mensen. Het woord SAMENleving is niet voor niets ontstaan. De mens kan zich alleen ontplooien samen met anderen en alleen samen kun je waardevolle zaken tot stand brengen.
Op een vraag over de euregio zei hij dan ook, dat Limburg hier een groot voordeel heeft. Het ligt midden in een gebied van grenzen: uniek in ons land. Dat inspireert tot veel samenwerking, op politiek, economisch en maatschappelijk niveau. Hij gaf het voorbeeld van de Technische Hochschule uit Aken, de grootste Technische Universiteit van Europa. Kortgeleden is een faculteit hiervan geopend in Heerlen en de verwachting is dat er meer zullen volgen. Soms blijken er tussen samenwerkingsplannen en de uitvoering daarvan wetten in de weg staan en praktische bezwaren. Zijn missie daarbij is om de praktische bezwaren op te lossen en de wetten aan te passen.
Op een van de laatste vragen, wat voor hem het belangrijkste was in het leven, antwoordde hij: zichzelf in de spiegel in de ogen te kunnen kijken en weten dat hij alles oprecht en naar eer en geweten had gedaan. Een prachtige typering van deze integere persoon.
Alle aanwezigen waren onder de indruk en hij werd door hen beloond met een denderend applaus. DE DRIE RINGEN had nog wat kleine blijken van waardering voor hem: een Vinylplaat met zijn favoriete muziek, een voorleesboekje voor zijn kleinkinderen en een voederbord voor de vogeltjes in zijn tuin in Gennep.
Na dit formele gedeelte was er gelegenheid om elkaar een goed nieuwjaar te wensen onder het genot van een hapje en een drankje. De zelfgemaakte lekkernijen van Orma vielen erg in de smaak. Het was voor DE DRIE RINGEN een geweldig begin van het jaar 2024! Dat belooft wat voor de toekomst.

meer...