TERUGBLIK ACTIVITEITEN 2025 JANUARI - JUNI
Scrollt u door om alles te zien - U kunt de foto's vergroten door erop te klikken.

29 APRIL 2025: MUSEUM LA VIEILLE MONTAGNE - ZINK & NEUTRAAL MORESNET

Gestoken in zomerse kleding, passend bij deze heerlijk zonnige lentedag, arriveerden de 12 deelnemers voor een bezoek aan het Museum Vieille Montagne in Kelmis, België. We werden in de welkomsthal ontvangen door de sympathieke, Nederlandstalige gids Inge. Ze nam ons meteen mee naar buiten in het zonnetje, om hier enige wetenswaardigheden te vertellen over de geschiedenis van de plaatselijke zinkmijn Vieille-Montagne (oude berg) en toonde een aantal toepassingen van zink in het museumgebouw. De gids wees de plekken aan waar in het verleden de mijnactiviteiten plaatsvonden. Men vermoedt dat de oude Romeinen al actief waren, middels een groeve met een rijke ader aan zinkspaat. De eerste schriftelijke vermelding stamt uit 1344 en sindsdien waren er conflicten tussen de machthebbers om de winstgevende exploitatie te kunnen bemachtigen. In die tijd werd de mijn beschouwd als een van de rijkste in Europa. Zink als zodanig was hier nog niet bekend en de naam zink bestond nog niet. De grondstof werd gebruikt om toe te voegen aan koper om deze een gele kleur te geven en zonder het te weten maakte men zo messing. De verwerkers van messing werden destijds dan ook ‘koperslagers’ genoemd. Zink was wel al sinds het begin van de jaartelling in Azie bekend waar men het ook kon verwerken. Tot het eind de 18e eeuw werd zink daar vandaan geïmporteerd. Dat veranderde toen het de Luikse chemicus Jean-Jacques Dony lukte zelf de zink te isoleren en te verwerken. Er ontstonden vele toepassingen van dit corrosie bestendige metaal. Boeiend om te weten is, dat het zink van de beroemde Hausseman-daken in Parijs kwam, uit de mijn van Kelmis en naar verluidt deed Dony Napoleon een badkuip cadeau van zink, die hij overal op zijn veldtochten mee naar toe nam. Dony was weliswaar een briljant chemicus maar een minder begenadigd zakenman. De concessie ging over naar zijn compagnon François-Dominique Mosselman, een rijke bankier en industrieel, die de mijn ontwikkelde tot een zeer groot en winstgevend bedrijf. Na de val van Napoleon werd in het Congres van Wenen bepaald dat dit rijke mijngebied neutraal zou blijven (iedereen wilde het wel hebben maar niemand gunde het elkaar). Zo ontstond Neutraal Moresnet. De oppervlakte besloeg 344 hectare (pakweg 750 voetvalvelden). Het was bedoeld als overgangssituatie voor een half jaar om in die tijd tot een vergelijk te komen maar dat vergelijk kwam nooit en zo heeft Neutral Moresnet bestaan van 1816-1919! Omdat men er niet uit was gekomen was het maken van nieuwe wetgeving niet mogelijk, dus de oude napoleontische wet, de 'Code Napoléon' bleef geldig, maar deze was niet meer toegerust voor deze geïndustrialiseerde staat, dus men ‘rommelde maar wat aan’ met gelegenheids-politieverordeningen, wat ruimte gaf voor velerlei uitwassen. Over dit gebied doen dan ook veel verhalen de ronde. Er zouden in die tijd 80 cafés zijn gevestigd met alle uitspattingen van dien, maar het was ook een smokkelvrijplaats en gok-oord. Ook heeft het korte tijd naam gemaakt als Esperantostaat. Het gebied behoorde toe aan zowel het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (vanaf 1830 aan België) als aan Pruisen (vanaf 1871 Duitsland). Het drielandenpunt in Vaals was toen nog een vierlandenpunt. In 1920 bepaalde het Verdrag van Versailles dat Neutraal Moresnet definitief wordt ingelijfd door België, als onderdeel van de Oostkantons. De gids Inge vertelde ons dit alles en nog veel meer relevante zaken in dit mooie, kleine en zeer verzorgde museum, dat is gehuisvest in het oude directiegebouw van de zinkmijn en het naastgelegen voormalige treinstation. Na met een verdiend applaus afscheid te hebben genomen van onze gids verplaatsten we ons een paar honderd meter verderop naar het terras van restaurant 'Sen' voor een drankje met een heerlijke versnapering. Er werd nog gezellig nagepraat over deze bijzondere plek met zijn rijk verleden terwijl de zon zich uitbundig toonde.

25 APRIL 2025: VRIJDAGMIDDAGWANDELING: BLOESEM, VALLEI & VERGEZICHTEN

De weer-app’s beloofden warm en zonnig weer, maar dat werd het uiteindelijk niet Het was bewolkt en rond de 12 graden Celsius, maar dat verhinderde de 9 enthousiaste wandelaars niet om te vertrekken vanaf brasserie  The Dilll richting het gehucht Euverem. In het vooruitzicht lag een heuvelachtig en panoramisch rondwandeling met glooiende  weilanden, klaphekjes boomgaarden en weidse uitzichten.

Het was goed te merken dat het de afgelopen dagen flink geregend had. Gelukkig behoedden de dikke graspollen onze schoenen voor teveel modder. Maar dit alles mocht de pret niet drukken. In het begin werd onze conditie even getest door een snel stijgend pad van 300 meter maar dat werd beloond door de beloofde prachtige uitzichten en  bloeiende appelboomgaarden waarbij meeste bloesembomen met netten waren ingepakt, vermoedelijk voor bescherming tegen vorst en vogels.
Guus Prevoo, had op papier de nodige informatie gegeven over interessante  wetenswaardigheden zoals de dassenburcht, de hopplantage van Gulpenbierbrouwerij en het gehucht Reymerstok.
Na een dik uur was het tijd voor koffie of thee. De zelfgemaakte boterkoek van Orma ging er zoals gewoonlijk met smaak in. Zelfs toevallige voorbijgangers mochten meegenieten. Daarna ging het verder via Reijmerstok terug naar het vertrekpunt waar we afsloten met een versnapering in de brasserie The Dill. Bij het vertrek op de parkeerhaven liet de zon zich ook nog zien. Wat eerder was natuurlijkwelkom geweest, maar ook zonder de zon was het weer een fijne DE DRIE RINGEN wandeling.

17 APRIL 2025: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN - 'THE LAST BUS'

Terwijl buiten langdurige lentebuien sijpelden hadden zich 25 film- en lunchliefhebbers aangemeld voor opnieuw een gezellige middag samen. Orma trapte af door de typisch engelse gerechten van de lunch te benoemen, omdat deze laatste film van het seizoen 24-25 een echte Britse film was. De lunch bestond uit Parsnipsoup (pastinaaksoep) en hartige scones met kruidige cream. Het smaakte heerlijk. De kokkin Orma viel, voor de zoveelste keer, een welverdiend applaus ten deel.
De film werd gestart en meteen spatte de Engelse sfeer van het scherm. Het betrof de film ‘The Last Bus’ van Gilles MacKinnon uit 2021. De hoofdrol is voor Timothy Spall. Hij speelt de gepensioneerde automonteur Tom Harper, die bijna een mensenleven geleden met zijn Mary (Phillys Logan) vertrokken is uit Land’s End naar een plek zover mogelijk daarvandaan en zo in John o' Groats, een dorp in het uiterste noorden van Schotland, is terecht gekomen. We zien hem nu na al die jaren de omgekeerde reis maken. Hij doet dat per bus, met zijn seniorenpas waarmee je in Groot Brittanië gratis mag reizen op lokale bussen en we zien hem van bus naar bus gaan met zijn leren koffertje klem in zijn handen.
De busreis wordt doorsneden met flash-backs die langzaam het hele verhaal en het verdriet van hun leven duidelijk maken.
We zien dat hij de reis tot in detail heeft voorbereid. Hij is vastberaden deze reis met spoed te volbrengen en gedurende de film worden de redenen van zijn reis en van zijn haast duidelijk.
In 1952 hebben Tom en Mary hun 1 jarige dochtertje verloren en Mary kan het niet meer verdragen nog in die omgeving te leven. Ze vraagt Tom haar ‘zo ver mogelijk hiervandaan’ te brengen.
Tom en Mary leven hun leven in Schotland en zijn deel geworden van de samenleving daar. Hoewel Tom wel ooit terug heeft willen gaan, kon Mary dat nooit opbrengen.
We zien Tom en Mary, inmiddels op hoge leeftijd, in gesprek met een arts die hen de diagnose ‘onbehandelbare kanker’ meedeelt, met een levensverwachting van enkele maanden.
Mary laat nu weten spijt te hebben niet terug te zijn gegaan naar Land’s End toen het nog kon, maar Tom belooft haar hen beiden terug te brengen naar Cornwall.
Tijdens de voorbereiding van zijn reis zien we dat hij Mary plotseling dood vindt in de tuin. Gedurende de film blijkt dat de diagnose van de arts niet Mary maar hém betrof, hetgeen zijn haast verklaart.
Onderweg ontmoet hij de meest diverse personen en beleeft hij klein-menselijke avonturen die gevoelig in beeld worden gebracht.
Zijn reis blijft niet onopgemerkt en gebeurtenissen worden via FB en zelfs op een lokale radiozender gedeeld. Daardoor leven steeds meer mensen met hem mee, hetgeen overigens geheel buiten zijn belevingswereld plaats vindt. Alleen híj weet waaróm hij deze reis maakt. Eenmaal aangekomen in Cornwall bezoekt hij na al die jaren het graf van hun overleden dochtertje. Tenslotte, arriveert hij bij het puntje van Land’s End waar een groep van zijn FaceBook volgers hem opwacht. Daar haalt hij een koekjestrommel uit zijn koffertje dat hij gedurende zijn reis zo angstvallig heeft beschermd. Hij maakt de trommel open en het blijkt dat hij daarin de as van Mary heeft meegebracht. Hij strooit de as uit in de zee. Waarmee zijn reis is volbracht.
Ten tijde van de opnames was de veelbekroonde acteur Timothy Spall 64 jaar oud, maar hij speelde in de film een hoogbejaarde veteraan uit de 2e wereldoorlog. Hoewel de film als een ‘feelgood movie’ wordt aangeduid, was toch iedereen stil toen de aftiteling liep en de lampen weer werden aangeklikt. Je hoorde op veel plekken woorden als ‘wat een mooie film’. Na een kopje koffie of thee, met een, opnieuw engelse, gingernut (gemberkoekje), was het nagesprek, gericht op het uitkijken naar de filmlunches van het volgende seizoen. Later dit jaar in oktober gaat weer een cyclus van start. Tussen 4 en half 5 stroomde het zaaltje weer langzaam leeg en ging men, voldaan, terug de regen in.
 

15 APRIL 2025: 'WAAROM WE OPTIMSITISCH MOGEN ZIJN' - Ralf Bodelier

De parochiezaal in Nieuwenhagen was 15 april prettig gevuld met 21 belangstellenden voor de lezing met de provocerende titel  'WAAROM WE OPTIMISTISCH MOGEN ZIJN... ONDANKS ALLE ELLENDE’, verzorgd door Ralf Bodelier. Hij kan putten uit vele disciplines, maar in deze lezing richtte hij zich vooral op de manier waarop nieuwsberichten tot stand komen. Hij kan het weten want als insider geeft hij regelmatig lezingen aan groepen zoals het redactieteam van het NOS Journaal en hij heeft jarenlang gewerkt als docent journalistiek. Hij gebruikte een voorbeeld waarbij de nieuwszenders met grote koppen berichtten dat er ‘een dodelijke opmars is van diarree’. Dit was geput uit een wetenschappelijke publicatie die vermeldt dat het  aantal dodelijke slachtoffers van diarree sinds 1980 met 75% is afgenomen, maar dat die teruggang in de toekomst zou kunnen worden afgeremd doordat door de klimaatverandering regenval en overstromingen toenemen. Natuurlijk is elke dode er 1 teveel, maar door slechts enkele woorden of regels uit de gehele context te trekken, ontstaat een heel ander beeld dan in het wetenschappelijk artikel wordt geschetst.
Ralf gaf toe dat hij als docent journalistiek óók de slogan hanteerde: 'goed nieuws is geen nieuws'. Niemand is erin geïnteresseerd dat een vliegtuig opstijgt, de afstand aflegt en weer veilig landt. Als hij crasht, dán is het nieuws. Dat de afgelopen jaren vrijwel geen vliegtuigen gecrasht zijn wordt niet gemeld.
Hij legde de deelnemers een aantal vragen voor op het vlak van armoede, honger, gezondheid, onderwijs en gendergelijkheid. Hij stelde multiple-choice vragen waarbij de keuze-antwoorden steeds opliepen van A: uiterst pessimistisch via B-C-D naar E: onwaarschijnlijk optimistisch. Toen na afloop van het stellen van de vragen de feiten op een rijtje werden gezet bleek bij alle vragen het onwaarschijnlijk optimistische antwoord E het juiste te zijn. De aanwezigen zagen zich de realiteit ontrollen dat het véél beter gaat met de wereld dan we allemaal dachten.
En waar haalt Ralf zelf de ‘juiste’ informatie dan vandaan? Van ‘Our World In Data’ van de Oxford universiteit (link: https://ourworldindata.org).
Door de manier waarop het nieuws wordt gepresenteerd is ons wereldbeeld vertroebeld geraakt. We denken minder gunstig over de wereld dan nodig. Allerlei voorbeelden kwamen voorbij. Op het gebied van klimaatrampen stierven er in de 20-er jaren van vorige eeuw nog ongeveer 480.000 mensen per jaar. Ondanks alle dagelijkse berichten over droogte, stormen, branden, enz. is dit cijfer nu gedaald tot ongeveer 5000 per jaar. Nog altijd 5000 te veel maar wél een vermindering van meer dan 98%, en dat terwijl de wereldbevolking flink is toegenomen. De mens blijkt altijd weer in staat te zijn zich goed aan te passen. Zo heeft de bevolking van Bangladesh zich steeds beter weten te wapenen tegen de cyclonen en het daarbij horende water die het arme land regelmatig teisteren. De cycloon in 1970 eiste nog +/- 750.000 doden, maar die van 2018, met dezelfde kracht als die van 1970, nog maar 18 doden. Ook dat zijn er 18 teveel en Ralf benadrukte keer op keer dan er nog een lange weg te gaan is, voordat we tevreden kunnen zijn met 0 doden, maar we moeten ook onze grote vooruitgang op velerlei gebied niet veronachtzamen.
Ralf eindigde zijn lezing met een voorstel van hoe een optimistisch, positief 'NOS Journaal 20:00 uur' er zou kunnen uitzien

Vandaag, dinsdag 15 april 2025: - Groeit onze levensverwachting - wereldwijd - met 5 uur. - Neemt de kindersterfte af met 7000 kinderen - Gaan 12.000 kinderen méér naar school - Krijgen 28.000 mensen toegang tot elektriciteit - Vertrekken zo’n 70.000 mensen uit extreme armoede - Krijgen zo’n 95.000 mensen voor het eerst schoon water - zo gaat de lijst nog wel even door...(let wel, dit is per  dág)  - breaking news: het was een gezellige middag bij DE DRIE          RINGEN

Na een goed uur was er zoals vanouds een aangekleed kopje koffie of thee. Er werd veel nagepraat over de presentatie en daarna werd er van de ruimte om vragen te stellen goed gebruik gemaakt.
Hoewel je erop mocht rekenen dat het onderwerp van vanmiddag mogelijk met de nodige scepsis bejegend zou worden, was er geen spoor van cynisme of negativiteit te bespeuren. Aan het eind mocht Ralf een welverdiend, warm applaus in ontvangst nemen.
En inderdaad: het was weer een gezellige en goed bestede middag...

9 APRIL 2025: 'DAT KAN MIJN KLEINE ZUSJE OOK' - kunstlezing door Doris Schillings

Een zestiental belangstellenden waren naar de Parochiezaal in Nieuwenhagerheide gekomen om te luisteren en te kijken naar de lezing van Doris Schillings over moderne kunst onder de intrigerende titel: 'Dat kan mijn kleine zusje ook'. Dit is ook de titel van de nederlandse vertaling van het boek:„What are you looking at? - 150 Years of Modern Art in the Blink of an Eye”  van W. Gompertz redacteur van de BBC, medewerker van de Tate Gallery en  in Engeland een gezaghebbend kunstkenner.
Het bleek een heel overzichtelijke route waarlangs Doris Schillings haar geïnspireerde en inspirerende verhaal vertelde op een heel duidelijke en toegankelijke wijze. Ze illustreerde haar betoog met verhelderende afbeeldingen. Halverwege was een pauze voorzien om alles een beetje te laten inzinken bij een kopje koffie of thee met een lekkere brownie. Na afloop van de lezing was ruimte om nog met elkaar van gedachten te wisselen. Het spontane applaus onderstreepte de waardering van de aanwezigen. Iedereen is een stuk wijzer naar huis gegaan en zal zeker met een meer open blik naar moderne kunst kunnen kijken. Doris heeft ons een samenvatting van haar lezing toegestuurd die u via de link hieronder nog eens kunt nalezen. Wij danken haar daar hartelijk voor!

Samenvatting, __Kleine Zusje__, 9.4.2025.pdf (103.69KB)

Samenvatting, __Kleine Zusje__, 9.4.2025.pdf (103.69KB)

 2 APRIL 2025: 'HANNAH ARENDT' - FILM MET NABESPREKING

Er waren 19 personen aanwezig om meer te weten te komen over Hannah Arendt, middels een film over een belangrijke periode in haar leven. Omdat de filosofie van Hannah Arendt wellicht niet bij iedereen voldoende bekend is, startte Leo met een korte opsomming van enkele feiten om zo de context te scheppen van het filmverhaal. Enkele feiten: Hannah is een Duits-Amerikaans Joods Filosofe, geboren in Hannover in 1906 en op 69 jarige leeftijd overleden in New York in 1975. Ze vluchtte tijdig voor de Nazi’s naar Frankrijk maar bleek ook daar niet veilig en ze kon ontkomen naar Amerika. Ze verdiepte zich in totalitaire politieke systemen, d.w.z. politieke systemen, die de gehele maatschappij ondergeschikt maken aan het idee van een nationale staat, zoals ingevoerd in Nazi-Duitsland onder Adolf Hitler. Ze heeft een 15-tal boeken geschreven, waaronder 'De Oorsprong van het Totalitarisme' uit 1951 en 'Eichmann in Jeruzalem: De banaliteit van het kwaad' uit 1963. Deze 'banaliteit' (d.w.z. alledaagsheid, gemiddeldheid) was het centrale thema van de film. In de film waren de authentieke zwart/wit beelden verwerkt van het proces van de beruchte nazi Adolf Eichmann, die in 1961 door de Israëlische geheime dienst: de Mossad in Argentinië werd opgepakt. Zij verslaat vanuit Jeruzalem voor The New Yorker het proces. Als ze in 1963 haar bevindingen publiceert in het boek 'Eichmann In Jeruzalem - De banaliteit van het kwaad’, maakt ze een enorme controverse los, die haar isoleert van haar voornamelijk Joodse vrienden en achterban. Zij verwachtten namelijk dat zij Eichmann als een monster zou beschrijven. In plaats daarvan zag ze in Eichmann een doorsnee ambtenaar die de bevelen van zijn meerderen opvolgde, zonder diep over de gevolgen van zijn handelen na te denken. Wat de Joden haar echter het meest kwalijk namen is dat ze ook stelde dat wanneer een aantal Joden op bepaalde posities zich anders zouden hebben opgesteld in de oorlogsjaren, er mogelijk minder Joden in de vernietigingskampen de dood zouden hebben gevonden. De film toonde fragmenten waarin door haar geliefde en belangrijke mensen haar de rug toekeerden. Ook haar relatie met Martin Heidegger werd getoond. Hij was een gevierde Duitse filosoof, die echter ook omringd was door veel controverse. De film eindigde met de tekst dat de vraag waar het kwaad vandaan komt het hele verdere leven van Hannah Arend zou bezighouden. Orma had deze kwestie ook al aan de orde gesteld in de filmaankondiging, nl: word je als ‘goed’ of ‘slecht’ mens in de wieg gelegd of is het zo dat monsterlijk gedrag in doodgewone mensen, dus in ieder van ons, verscholen ligt en er slechts op wacht om geactiveerd te worden als de omstandigheden van buiten ons daartoe aanzetten?
Een bekende uitspraak van Hannah is: “Niemand hat das Recht zu gehorchen” (Niemand heeft het recht te gehoorzamen)
Toen was een thee/koffie met een lekker stuk carritcake van Orma. In het nagesprek bleek dat de film veel had losgemaakt. Sommige deelenemrs wilden zelf de film vaker bekijken om hem nog beter over te kunnen laten doordringen (wie wil mag hem van Orma lenen, even een mailtje sturen) werd zelfs gesteld dat we film nog eens moesten bekijken en dan veel tijd besteden aan een nagesprek. Een aantal opmerkingen had betrekking op de vraag waarom we kennelijk zo weinig leren uit de geschiedenis.
En zo kwam er een eind aan een 'leven-beschouwende' middag.

28 MAART 2025: VRIJDAGMIDDAGWANDELING - WILDE NARCISSEN IN LA CALAMINE

Op deze stralende laatste vrijdagmiddag in maart begroetten de 8 deelnemers elkaar op de parkeerplaats in Kelmis, die gemakkelijk te vinden was omdat Orma een goede routebeschrijving op de website had geplaatst. Onze gids Guus trapte de wandeling af met een beknopt historisch overzicht van Neutraal Moresnet, dat van 1816 tot 1920 een neutraal gebied was dat toebehoorde aan zowel het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (vanaf 1830 aan de nieuwe staat België) als aan Pruisen (vanaf 1871 Duitsland). In die dagen sprak men van een vierlanden punt in plaats van een drielandenpunt. Na een interessant verhaal dat belangstelling genoot van de wandelaars startten we de wandeling langs in het fraaie beekdal van de Hohn. Op korte afstand stroomt ook de Geul. Meteen vielen de vele mooie bloemen op langs de randen van de wandelpaden.
Al snel zagen we de overblijfselen van de zinkmijn die, i.v.m. de werkgelegenheid, deze streek in het verleden zo bevolkt heeft gemaakt. De zinkmijn behoorde in de voorbije eeuwen tot de rijkste van Europa. Volgens de overlevering raakte de mijn in 1844 uitgeput. Het mooie weer droeg bij aan de bloemenzee van o.a. wilde narcissen en bosanemonen. Guus wees ons op de oude spoorweg die nu niet meer bestaat, maar het traject is gebleven en vormt een mooi vlak wandelpad. Onderweg kregen we uitzicht op Kelmis met het voormalige hoofdgebouw Vieille Montagne, de zinkgroeve Kull en de spoorbrug van Moresnet. Er kondigden zich ook enkele steile klimmetjes aan over smalle paadjes en wortelstronken. Mede daardoor smaakte halverwege de koffie/thee met een stukje koek extra lekker. De terugweg was al net zo mooi met overal bloementapijten. We passeerden de oogstrelende Eyneburg, rond 1260 gebouwd en nu de enige overgebleven hoogteburcht in het Geuldal. Guus trakteerde ons nog op enkele smeuïge verhalen die zich hier zouden hebben afgespeeld in de vergane riddertijd. Het pad liep verder naar beneden en na drie uur lopen waren we terug op de parkeerplaats. Volgens enkele deelnemers behoort deze wandeling tot de mooiste die door DE DRIE RINGEN zijn georganiseerd. Mogelijk is dat zo, ook al heeft het prachtige voorjaarsweer zeker hierin zijn bijdrage geleverd.

NB: OP DINSDAGMIDDAG 29 APRIL BEZOEKEN WE ONDER BEGELEIDING VAN EEN GIDS HET MUSEUM VIEILLE MONTAGNE IN KELMIS WAARIN DE HISTORIE VAN DE ZINKWINNING EN NEUTRAAL MORESNET IN BEELD IS GEBRACHT.

Er waren zoveel mooie foto's dat het moeilijk was om er een kleinere selectie uit te maken

meer...

20 MAART 2025: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN - 'ZEE VAN TIJD'

Op 20 maart 2025 , was ondanks een aantal afmeldingen vanwege ziekte of ziekenhuisbezoek, de zaal met 24 tafelgenoten goed gevuld.
De heerlijke lunch was zoals altijd met veel liefde en creativiteit verzorgd door Orma en Gerard. Chapeau! Deze keer bestond de lunch uit een pittige tomatensoep, eiersalade en een ruime keuze in brood, kaas, vleesbeleg, zoet en fruit.
Bij afwezigheid van Leo neemt Orma de honneurs waar en leidt zij de film in.
“Zee van tijd” is een Nederlandse dramafilm uit 2022 geregisseerd door Theu Boermans en gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Met in de hoofdrol Salie Harmsen, Gijs Scholten van Aschat en zijn zoon Reinout, Elsie de Brauw en River Oosterink (Kai). Hun acteerwerk zowel van het jonge als het oude echtpaar is heel sterk. Op het internationale filmfestival van Milaan in 1922 werd Gijs Scholten van Aschat bekroond als beste acteur en zijn zoon Reinout ontving de prijs voor de beste mannelijke bijrol. De bezoekers van deze middag waren van mening dat de Reinout in de vertolking van zijn rol niet onder deed voor zijn vader. Tevens werd de film in 2023 op het Nederlandse Filmfestival bekroond voor de beste muziek (o.a. gedeelte uit het Requiem van Mozart).
Het verhaal gaat over een jong gelukkig echtpaar en hun zoontje Kai die samen een  wereldreis maken op hun zeilschip. Hun geluk spat van het doek tot het moment dat hun zoontje niet meer te vinden is op het schip. De ouders raken totaal in paniek en beseffen uiteindelijk dat hun zoontje is verdwenen in de golven. Deze vermissing maakt de situatie ondraaglijk. Wij zijn de stille getuigen van de worsteling en de wanhoop van Johanna en Lucas. Ze besluiten uiteindelijk terug te zeilen naar het vasteland en naar hun huisje aan zee in Nederland om daar hun verdriet een plek te geven en tot rust te komen.
Omdat beiden daarin een andere route gaan, drijven ze, ondanks de onmiskenbare liefde, op deze zee van verdriet, uit elkaar. Lucas gaat aan  de slag in een sloperij waar hij fysiek een uitlaatklep vindt om zijn verdriet te uiten. Hij gaat letterlijk `kapot aan het gemis van Kai`. Johanna blijft in het huisje en zakt door haar schuldgevoel en verdriet weg in depressiviteit. Ook onderneemt zij en aantal pogingen om in zee te verdwijnen. Lucas kan dat nog tijdig verhinderen en zet zich ervoor in Johanna ‘in leven te houden’. Als Lucas aan het werk is, houdt haar schoonmoeder een oogje in het zeil. Op aanraden van haar ouders zoekt zij tenslotte hulp bij een psycholoog, waar zij voor openstaat. Zij krijgt het advies Het lukt haar niet om Kai los te laten, hem te laten gaan ‘omdat hij in een betere wereld is’. Lucas ziet hier totaal niets in. Ze willen elkaar tot steun zijn maar verwerken hun rouw beiden op een andere manier waardoor ze elkaar niet kunnen geven wat ze nodig hebben. Voor rouw bestaat immers geen blauwdruk, iedereen doet dit op eigen wijze, langs een eigen route in een eigen tempo. Dat geldt ook voor Lucas en Johanna. Door de ontroerende, aangrijpende beelden en de muziek (o.a. Requiem van Mozart) worden we meegenomen in de tijd. `Zee van tijd` Er kon geen passender titel aan deze film worden gegeven.
Later hoopt Johanna dat een baby het begin van een nieuw leven kan zijn. Haar verlangen naar een kind is heel intens. Maar dat is voor Lucas onbespreekbaar, hij zegt ‘kapot te gaan  aan een nieuw kind’. Omdat samenzijn hen beiden zoveel pijn doet, besluit Johanna uit het leven van Lucas te verdwijnen.
Veertig jaar later besluit  Lucas  een theatervoorstelling te maken over dit drama om te leren leven met dit verdriet en weer verder te kunnen met zijn leven. Johanna hoort van zijn plan en zoekt hem op in het theater. Zij wil absoluut niet dat hij dit stuk maakt, tenslotte is het ook haar verhaal. Hij laat zich niet van de wijs brengen, waarna zij hem een klap geeft in zijn gezicht en opnieuw vertrekt. Het blijft haar bezig houden en op een dag bezoekt ze hem thuis. Ze maakt haar excuses voor haar gedrag en gaat op zijn verzoek in om samen naar de beelden te kijken van 40 jaar geleden. Na al die jaren komen ze weer naast elkaar te staan. Na haar aanvankelijk weigering om dit theaterstuk te maken, komen ze weer in gesprek en krijgen ze een tweede kans om hun verlies samen te verwerken. Het grijpt haar aan en op dat moment wordt haar duidelijk dat Lucas dit theaterstuk moest maken om verder te komen in zijn rouwproces.
Johanna is op dat moment weduwe en moeder van 2 dochters en een aantal kleinkinderen         Zij en haar 2 dochters krijgen een uitnodiging voor de première. De dochters zijn op dat moment nog altijd niet op de hoogte van het verleden van hun moeder en haar relatie tot Lucas.
Aan het slot van de film in een prachtige scène wordt bij een bezoek van Johanna met dochter Marije aan Lucas, het zowel Lucas als ook Marije duidelijk dat zij vader en dochter zijn. Deze laatste beelden waren zó krachtig zonder woorden.
Een ontroerende en aangrijpende film die we niet hadden willen missen.
Na even een kopje koffie te hebben gedronken bespraken we samen deze prachtige film na onder de warme leiding zuster Marie Liesse Pouls.

20 FEBRUARI 2025: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN - 'DOUBT'

Op 20 februari 2025 was het Sint Jansheem in Eygelshoven wederom goed gevuld met 31 deelnemers om samen te eten en te kijken naar de film ‘DOUBT’, dat in de Nederlandse taal ’twijfel’ betekent.
Er bestond in elk geval geen twijfel over dat Orma en Gerard weer een lekkere maaltijd hadden voorbereid: heerlijke soep gemaakt van knolselderij, lekkere kaastaart (?) en ruim aangevuld met een broodmaaltijd.
‘Doubt’ is een Amerikaanse dramafilm uit 2008 onder regie van John Patrick Shanley. Deze verfilmde hiervoor zijn eigen gelijknamige toneelstuk, 'Doubt: A Parable’.  De film ‘Doubt’ werd genomineerd voor 5 Academy Awards.
De film speelt zich af op de Amerikaanse St.-Nicholasschool, die wordt geleid door mannelijke en vrouwelijke geestelijken. Pastoor Brendan Flynn (Philip Seymour Hoffman) is progressief, maakt regelmatig lolletjes en is geliefd bij de leerlingen. De zusters staan onder gezag van de conservatieve Aloysius Beauvier (Meryl Streep), die een sobere omgang nastreeft, discipline eist en een kille reputatie heeft.
De film opent met een preek door pastoor Flynn over twijfel, die hij persoonlijk ondervond na de moord op John F Kennedy een jaar eerder. Zuster Aloysius twijfelt echter aan de oprechtheid en de klaarblijkelijke goede bedoelingen van Flynn. Ze uit haar vermoeden tegenover zuster James (Amy Adams), een vriendelijke lerares die liefst uitgaat van het goede in de mens. Wanneer zuster James vanuit een ooghoek ziet dat pastoor Flynn iets vreemds doet, namelijk dat hij een onderhemd teruglegt in het kledingkastje van Donald Miller, meldt ze dat aan zuster Aloysius, die uit de woorden van zuster James opmaakt dat pastoor Flynn zich heeft opgedrongen aan Donald Miller (Joseph Foster), de enige zwarte leerling op St.-Nicholas. Hierover heeft ze geen enkele twijfel. Als kijker word je meegenomen in gebeurtenissen die zich opvolgen, waarbij je niet weet wie en wat je moet geloven: wat is waar en wat is niet waar? Door aan pastoor Flynn te zeggen dat ze een non uit een van zijn vorige parochies gesproken heeft over zijn vermeende misbruik , weet zuster Aloysius het zover te krijgen dat hij ontslag neemt op de school.
Na het vertrek van Flynn bespreekt zuster James de gebeurtenissen met zuster Aloysius. Aloysius onthult dat ze blufte over eerder beschuldigingen, maar ziet het ontslag van Flynn als zijn schuldbekentenis. Aan het einde breekt Aloysius echter in tranen uit en vertelt aan zuster James dat ze nu toch twijfelt of ze het wel goed heeft gedaan.
Na afloop van de film bleef iedereen stil zitten en wachtte rustig op koffie, thee, een koekje en de nabespreking. Het was DE DRIE RINGEN opnieuw gelukt een film uit te kiezen die aanzette tot een diepere beschouwing van wat zich dagelijks op de wereld aan ons aandient. De film sloeg goed aan bij de deelnemers.

250220MA DOUBT (1)

250220MA DOUBT (2)

250220MA DOUBT (3)

250220MA DOUBT (4)

250220MA DOUBT (5)

250220MA DOUBT (6)

250220MA DOUBT (7)

250220MA DOUBT (8)

250220MA DOUBT (9)

11 FEBRUARI 2025: 'REIS' NAAR DE KATHEDRAAL VAN CHARTRES - lezing Jac Hoeckx

Op woensdagmiddag 11 februari zijn een twaalftal belangstellenden bij elkaar gekomen om te luisteren naar het verhaal over de geschiedenis van de kathedraal van Chartres. Maar voor dat Jac aan zijn lezing begint, staat Orma stil bij het plotselinge overlijden van de vicevoorzitter van De Drie Ringen, Huib Joosten. Ze zegt dat Huib er vandaag bij had willen zijn omdat hij zeer geïnteresseerd was in kunst, cultuur en architectuur en dat we hem niet beter kunnen eren, dan een kaarsje op te steken´in de kathedraal van Chartres´ bij een bijeenkomst van De Drie Ringen, die hij altijd een warm hart toegedragen heeft.
Hierna vertelt Jac Hoeckx op een zeer boeiende manier over Chartres en hij illustreert zijn verhaal met mooie afbeeldingen.
Hij gaat terug tot in de tijd van de Romeinen. Volgens een legende verjagen deze de druïdes (Keltische priesters) die op die plek een Moedergod, die een kind baart (Virgine Paritura), vereerden. Dit beeld zou bewaard zijn in de crypte van de latere katholieke kerk, maar is daarna door een brand verwoest. Er is nu een ander (aangepast door de kerk tot een meer welgevallig) exemplaar te zien in de crypte.
Chartres wordt in de latere geschiedenis beroemd door de Sancta Camisia: het geboortekleed dat Maria gedragen zou hebben bij de aanzegging van of de geboorte van Christus. Het werd in 876 aan de kerk geschonken door Karel de Kale. Het kleed wordt op wonderbaarlijke wijze gered in de brand van 1194 doordat een paar priesters het meegenomen hebben naar de crypte onder de kerk, waar zij zich tijdens de brand verscholen hebben gezeten voor het vuur. Dit legt men uit als een opdracht van Maria om een mooiere en grotere kerk te bouwen. Dat wordt de huidige Notre Dame van Chartres: een prachtige gothische kerk. Er wordt in verhouding snel gebouwd en ze is klaar in 1220.
Na deze uitleg toont Jac ons beelden van de kerk, zowel van buiten als van binnen.
Hij legt ons uit hoe de uitvinding van de steunberen kon leiden tot een hogere bouw en grotere ramen. Aan de hand van foto’s zien we de het Koningsportaal, dat dateert van vóór 1194 en uit drie bogen bestaat. Hierin zijn zowel religieuze beelden te zien, maar ook verwijzingen naar de School van Chartres waar de 7 kunsten werden onderwezen, die alle kennis omvatten die in tijd in de wereld bestond. De vier dierlijke symbolen van de evangelisten, maar ook de sterrenbeelden en de 12 maanden van het jaar. In het ene gedeelte staan 14 apostelen, in het ander 10. Heel verwonderlijk. De uitleg is, dat de beeldengroepen zijn gemaakt naar de natuur en daarin is ook niet alles symmetrisch: het ene eikenblad is verschillend van het andere. Zo wordt het hemelse en het aardse symbolisch verbonden met elkaar. Dat is ook het geval bij de tekens op de twee torens: een zon en een maan, terwijl er bij bijna elke kerk óf een kruis óf een haan (als verwijzing vaar het verraad van Petrus en waarschuwing tegen hoogmoed) op staat. In zijn boek over de Mysteriën van Chartres uit 1966 gaat Louis Charpentier hier dieper op in.
Vreemd is ook, dat er maar één afbeelding van het Kruis van Christus is. Het is echt de geboortekerk met veel nadruk op Maria. Dat zien we ook in de gebrandschilderde ramen: 176 in totaal. Zij vormden de bijbel van de armen: aan de hand van de uitgebeelde figuren werden de verhalen duidelijk voor de ongeletterden. Als een voorbeeld daarvan laat Jac het raam van de Barmhartige Samaritaan zien.
Jac staat ook nog stil bij het labyrint, uitgelegd als een symbolische pelgrimage naar Jeruzalem, en bij de zonnestraal op het midden van de langste dag, 21 of 22 juni, door een uitsparing in één van de gebrandschilderde ramen, precies een één plek valt op de langste dag, 21 juni. Hierbij zien we dat de kerk niet precies oost-west gebouwd is, zoals gebruikelijk was.

Tenslotte laat Jac ons een filmpje zien uit de moderne tijd: Chartres-en-Lumière. Meer dan 21 objecten worden tijdens dit lichtfestival verlicht in Chartres, waaronder de kerk. Een prachtig kleurenspel. Heel indrukwekkend. Zo indrukwekkend moet voor de middeleeuwer het licht- en kleurenspel ongeveer zijn geweest van de schitterende gebrandschilderde ramen.

Hierna is het tijd voor een kopje koffie of thee. Vanwege het overlijden van Huib, is Orma niet in de stemming geweest om zelf te bakken, maar toch is er iets lekkers in de vorm van franse madeleine cakejes en macarons.
Na de pauze geeft Jac ons een inkijkje in de achterkant van het verhaal van Chartres: hij vertelt over de tijd van de Kruistochten en het ontstaan van de orde van de Tempeliers, die steeds maar blijft groeien en die aanzienlijke rijkdommen vergaren. Zo komt er geld om de katholieke kerk te verheerlijken met gebouwen die tot in de hemel reiken, maar die tegelijkertijd ook de macht van de koning en de kleinheid van de gewone mensen benadrukken. Als de Tempeliers te machtig worden, laat koning Philips de Schone hen door de paus beschuldigen van ketterij en zo komt aan hun invloed een einde.
In het laatste kwartier horen we ook nog even de geschiedenis van de kathedraal van Albi, die zuiver gebouwd is om de macht van de katholieke kerk uit te drukken en wordt er stil gestaan bij de martelingen en moord op de Kartharen.
Zo hebben we vanmiddag een reis gemaakt van noord naar zuid Frankrijk.
Jac nodigt eventuele belangstellenden uit voor een reis naar Chartres met hem op 10 mei. Maar zelfs zonder deze fysieke reis, hebben we al een goede indruk gekregen van alle moois dat er te zien is in de kathedraal van Chartres.

5 FEBRUARI 2025: 'BEAUTIFUL BOY' - FILM MET NABESPREKING

Op woensdagmiddag 5 februari 2025 waren er 18 filmliefhebbers in de Parochiezaal Heilig Hart van Jezuskerk in Nieuwenhagen aanwezig om zich te laten meeslepen in de schurende, haast pijnlijke film Beaufiful Boy uit 2018. Het verhaal is gebaseerd op de memoires van journalist David Sheff en die van zijn drugsverslaafde tienerzoon Nic. Het verhaal laat op indringende wijze het verdriet en de worsteling zien van een verslaafde jongen en de andere gezinsleden.
Het is een waargebeurd verhaal van de Amerikaanse journalist David Sheff. Zijn boek ‘Beautiful Boy: A Father's Journey Through His Son's Addiction’ uit 2005 vertelt het verhaal vanuit zijn gezichtsveld, dus gezien vanuit vader David. In 2008 verscheen het boek 'Tweak: Growing Up on Methamphetamines’ van zijn verslaafde zoon Nic Sheff.
Vader David en zoon Nic worden indrukwekkend en zeer realistisch gespeeld door Steve Carell  en Timothée Chalamet. De Vlaamse regisseur Felix van Groeningen heeft een ontroerend en oprecht pareltje afgeleverd dat beide gezichtspunten samen brengt. De prachtige, perfect gekozen muziek behoeft ook een vermelding. Het is het soort film die je nog wel even bijblijft. Gelukkig voor de deelnemers was er koffie en thee met een heerlijk stuk ‘New York Cheesecake’, zoals altijd verzorgd door Orma en Gerard. Dit samen koffiedrinken met wat lekkers gaf de tijd om het verhaal van de film even rustig te laten indalen. In het nagesprek bleek dat de film grote indruk had gemaakt. Men realiseerde zich dat aan dit soort dramatische situaties weinig of niets toe te voegen valt. Ieder hoopte voor zich om nooit met zulk een ernstige verslaving van dichtbij geconfronteerd te worden. Elk stak even een handje bij om de parochiezaal op te ruimen, en zo werd in alle rust de middag afgesloten en ging iedereen naar huis, nog onder de indruk van wat ze gezien hadden.

Er waren vragen over hoe het nu met Nic is. Wat we hebben kunnen vinden ziet u HIER

Er was vraag naar het recept van de New York Cheesecake. Dat vindt u HIER

30 JANUARI 2025: DE ROEPENDE KLOKKEN VAN TAIZÉ - ORMA DE GRAAF

Ondanks het gure, miezerige weer en een aantal afmeldingen wegens griep, had een tiental mensen de trip naar Eygelshoven gemaakt om te komen luisteren naar deze lezing. En ze werden zeker niet teleurgesteld. Orma de Graaf, de secretaris van DE DRIE RINGEN, had een bijzondere PowerPoint presentatie voorbereid over de oecumenische Communiteit van Taizé. Deze omvatte naast een schets van het landschap in de buurt van Cluny, een historisch overzicht van de ontwikkeling van deze bijzondere communiteit. De stichter ervan was broeder Roger, een Zwitser die opgroeide in een groot gezin met een vader die dominee was en een katholieke Franse moeder. Het was niet verwonderlijk dat hij oecumenisch dacht en hij een gemeenschap wilde stichten om de eenheid onder de christenen te bevorderen. We kunnen ons afvragen hoe het kan dat Taizé in de loop der jaren zo populair is geworden en gebleven. Het is een plek waar vooral veel jongeren zich toe aangetrokken voelen. In de zomerperiode komen er wekelijks meer dan vijfduizend, maar ook in de wintertijd vaak nog een paar honderd. In totaal meeR dan 100.000 per jaar. Gedurende 45 minuten luisterden de aanwezigen aandachtig naar Orma. Zij vertelde ook anekdotes over hun verblijf in Taizé en ze toonde beelden van biddende en zingende mensen in de grote Verzoeningskerk. Dit maakte haar verhaal heel levendig en persoonlijk. Tijdens de pauze werden de aanwezigen culinair verrast met ‘Franse patisserie de la maison’. Daarna kwam er een geanimeerde gedachtewisseling op gang over de kerk in het algemeen, het kloosterleven, de impact van de communiteit van Taizé enz.. Er was ook gelegenheid om de Taizé liederen te beluisteren en zelf mee te zingen. Orma mocht na afloop veel complimenten in ontvangst nemen voor de goede presentatie en de lekkere gebakjes.

16 JANUARI 2025: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN: NOWHERE SPECIAL

Terwijl buiten een voorzichtig zonnetje zich inzette om nog wat sneeuwresten te doen dooien, en enkele bestuursleden hun hersenen kraakten om een technisch probleem met de film apparatuur op te lossen (dit keer was het de aansluiting van de HDMI kabel met de HDMI poort van de beamer) druppelde de eerste van de 32 deelnemers binnen. Gelukkig had Orma het idee om de oude laptop van Gerard van stal te halen met VGA aansluiting.
Er werd gesmuld van de ‘snert’ die Orma traditiegetrouw had gemaakt voor de 1e lunch-film middag van het nieuwe jaar. Toen daarna ook nog de problemen met de NL ondertiteling waren opgelost, was iedereen klaar om zich mee te laten voeren met de indringende dramafilm Nowhere Special uit 2020, geschreven, geregisseerd en geproduceerd door Uberto Pasolini. Pasolini werd geïnspireerd om het script te schrijven vanuit een verhaal dat hij las over een terminaal zieke vader die een nieuw gezin voor zijn zoon moest zoeken voordat hij stierf.
De hoofdrollen zijn voor James Norton en Daniel Lamont, en het verhaal speelt zich af in Noord-Ierland. Het verhaal volgt John, een alleenstaande vader van de 4-jarige Michael, die regelingen moet treffen voor de zorg voor zijn zoon omdat hijzelf terminaal ziek is. Ieder in de zaal begreep de worsteling van de vader die met tegenzin op zoek ging naar een geschikt adoptie gezin voor zijn zoon.
Na afloop van de film bleef iedereen een poosje stil, zoals wel vaker na een filmvoorstelling van DE DRIE RINGEN. Koffie en thee maakten de tongen weer los. In het gezamenlijk nagesprek werd duidelijk hoeveel thema’s de regisseur zijdelings had weten ‘aan te raken’ rondom de thema’s adoptie en sterven. Er werd levendig van gedachten gewisseld. Bij de uitloop hoorde je meerdere deelnemers zeggen dat ze een goed bestede middag hadden gehad.

11 JANUARI 2025: NIEUWJAARSLEZING - HENK SMEIJSTERS: HOE JE EEN BETER MENS WORDT

Het veertigtal mensen dat de kou, sneeuw en mist had getrotseerd om te komen luisteren naar Henk Smeijsters werd in het sfeervolle Sjevemethoes in Kerkrade ontvangen met koffie en iets lekkers. Ze werden deze middag zeker niet teleurgesteld, want het was een boeiende lezing vol verhalen, adviezen, anekdotes en filosofische opvattingen, ondersteund door mooie Power Point plaatjes. Die laatste waren soms heel aangrijpend en altijd functioneel.
Henk begint zijn lezing over zijn boek: “Hoe je een beter mens wordt” met een zin uit een gedicht van Rainer Maria Rilke over de torso van Apollo (480 voor Christus): “geen plek aan hem die jou niet ziet. Zo doorgaan met je leven kun je niet”. Hij legt uit dat wij mensen altijd het leven zien vanuit onze eigen ervaringen, maar dat die ons ook een spiegel voorhouden.
Dan laat hij een aantal beelden zien over de toestand in de huidige wereld. Hij toont ze zonder commentaar te geven, want ze spreken voor zich: bijvoorbeeld het dode tweejarige Syrische jongetje op het strand in 2015, de aanslag van Hamas op 7 oktober 2023 en de vergelding van Israël, de klimaatverandering, foto’s van autocraten, de Oekraïne oorlog, complottheorieën en de verspilling van consumptieartikelen. Allerlei zaken om ons zorgen over te maken.
De rode draad in zijn betoog vond hij in de inspirerende woorden van Bobby Kennedy: “Sommige mensen zien dingen zoals ze zijn en zeggen: Waarom? Ik droom dingen die nooit waren en zeg: waarom niet?”
Daaruit heeft Henk zijn verhaal gedistilleerd: “Hoe zou het zijn als wij ons met z’n allen voornemen een beter mens te worden?” Aan de hand van een groot aantal moderne denkers probeert hij ons uit te leggen hoe dat zou kunnen gebeuren. Hij gebruikt geen moeilijke woorden, maar er komt zoveel informatie op ons af, dat we het soms niet bij kunnen houden. Hij heeft wel een structuur in zijn verhaal:
1. Wees een zoön politico: wees een politiek wezen.
2. Vorm je karakter.
3. Zorg voor Bildung.
Ad 1: Hierbij wijst hij op verschillende filosofen die een bepaalde mening hebben. De strekking komt erop neer dat we behoedzaam moeten omgaan met de aarde, dat we politieke verantwoordelijkheid moeten nemen, dat we de hand wat vaker in eigen boezem moeten steken, een goed evenwicht moeten vinden tussen ratio en gevoel en dat we liefdevolle mensen moeten zijn. Kortom: we moeten een moreel besef hebben en er naar handelen. Hij wijst er bovendien op dat je afkeren van politiek ook een politieke handeling is.
Ad 2:  We moeten aan ons eigen karakter werken en ons niet laten leiden door de verhalen van anderen. We zijn misschien wel voor een deel genetisch bepaald, maar we kunnen wat de rest betreft ons eigen karakter bepalen en daardoor ook de samenleving vorm geven.
Zelfkennis is hierbij erg belangrijk en training om ondanks tegenwerking onze eigenheid te bewaren. Hiervoor moeten we soms buiten onze comfortzone gaan en onszelf niet ontzien.
Dan pas zijn we echt volwassen.
Ad 3: Streef ernaar geletterd te zijn, koester het cultureel erfgoed, dit kan zowel klassieke als moderne kunst zijn, want kunst is van alle tijden. Stel je open voor het heilige, dat wil zeggen datgene dat van nature in ons zit en resoneer mee met je omgeving.
Conclusie: Als ieder mens een beter mens wordt, wordt de wereld steeds een stukje beter.
Tenslotte wijst Henk ons erop dat we na afloop het boek kunnen kopen en dat hij het zal signeren. Verder zal er op 1 april een nieuw boek van hem verschijnen: “Tijdloze wijsheden voor een beter leven”.
Toen was er pauze en konden we genieten van een glas “bubbels” of sap en hartige hapjes. Net als het gebak (appelflapjes en krentenbrood) bij de welkomst koffie, waren deze weer allemaal verzorgd door Orma en Gerard. Chapeau!!
Na de pauze werden er een aantal vragen gesteld door de aanwezigen. Bijvoorbeeld: Hoe kun je er nu concreet voor zorgen dat de samenleving beter wordt? Henk kan daar niet direct antwoord op geven, maar hij legt wel uit, dat als wij het goede voorbeeld geven, dit lijkt als een druppel op een gloeiende plaat, maar dat het zich wel verspreidt. Hij wijst hierbij op Jezus en de 12 apostelen. Een klein groepje mensen heeft het klaar gekregen om uit te groeien tot een grote christelijke gemeenschap.
Als hij naar aanleiding van een opmerking uit het gehoor beaamt dat het christendom bijna verdwenen is neemt Orma het woord om dit tegen te spreken. Het morele besef dat sommige dingen simpelweg niet goed zijn en dat we zorg moeten dragen voor de mensen om ons heen, zoals Henk in zijn lezing had benoemd, is steeds gevoed door het christendom en ook de islam en dat gebeurt nog altijd. De kerkgenootschappen als zodanig zijn misschien achterhaald maar er wordt gezocht naar nieuwe vormen. Daarbij wijst ze op bijvoorbeeld de bijeenkomsten in Taizé waar jaarlijks 100.000 jongeren naar toe komen wat haar hoopvol stemt en aantoont dat het christendom springlevend is. Henk zegt dat hij bedoelde dat de orthodoxe christelijke leer aan het verdwijnen is, maar niet de boodschap die erin uitgedragen wordt: Hebt elkander lief. Laat dit nou net het thema zijn van deze bijeenkomst, want zo worden we immers betere mensen. Zo komt er een mooi einde aan deze boeiende middag en gaat iedereen met een hoofd vol hoopvolle gedachten naar huis.